PROFILBARU.COM

Minas
	; Mural przedstawiający Minasa
	Cesarz Etiopii
Okres	od 1559; do 1563
Poprzednik	Klaudiusz
Następca	Sertse Dyngyl
	Dane biograficzne
Dynastia	salomońska
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1563 ; Kolo
Przyczyna śmierci	żółta febra
Ojciec	Lybne Dyngyl
Rodzeństwo	Klaudiusz
Małżeństwo	Syllus Hajla, oraz córka imama Grania na czas, gdy Minas przebywał w niewoli
Dzieci	Sertse Dyngyl

Minas (gyyz. ሜናስ, imię tronowe Uenag Seged II i Admas Seged I, gyyz. አድማስ ሰገድ, co znaczy ten któremu kłania się nieboskłon, ur. ? – zm. 1 lutego 1563) – cesarz Etiopii w latach 1559–1563.

Wczesne lata

Minas pochodził z dynastii salomońskiej. Był synem cesarza Lybne Dyngyla i bratem następnego cesarza Klaudiusza. Według informacji pozyskanych przez Jamesa Bruce'a, szkockiego podróżnika przebywającego w Etiopii w drugiej połowie XVIII wieku, Minas został ożeniony przez ojca z Syllus Hajlą, córką zarządcy Bora i Selaue, Robela^[1]. Para miała dwoje dzieci – Wiktora i Teodora. Z kolei w czasie inwazji na Etiopię Ahmada ibn Ibrihima al-Ghaziego, zwanego również imamem Graniem, Minas został pojmany. Muzułmanie traktowali go jako cennego więźnia. Pomimo iż wielu jeńców w tamtych czasach było kastrowanych, za sprawą interwencji żony Grania, Bati de Uambary, Minas szczęśliwie uniknął kastracji i został ponownie ożeniony, tym razem z córką Grania. Syn cesarza znalazł się ponownie w niełasce przetrzymujących go muzułmanów w 1542, gdy zdesperowany w poszukiwaniu sojuszników imam Grań, chciał podarować swojego drogiego więźnia jako prezent sułtanowi Jemenu, w zamian za pomoc militarną. Syn imama został schwytany w 1543 w bitwie pod Wayna Daga, więc Klaudiusz wykorzystał okazję i wykupił brata, wymieniwszy go na syna Grania.

Początek panowania

Minas objął władzę po śmierci Klaudiusza, poległego w bitwie z muzułmanami w 1559 roku. Nowy cesarz nie cieszył się zbyt dużą popularnością wśród części duchowieństwa i możnowładztwa etiopskiego. Na samym początku panowania odebrał tytuł ytiegie swojej matce – Seble Uengiel^[2]. Na miejsce matki, Minas koronował na ytiegie swoją żonę i nadał jej przydomek Admas Mogesa. Reprezentanci etiopskiego duchowieństwa, abba Paweł i abba Zykyrie protestowali przeciwko tej decyzji. Niedługo potem przygotowano zamach na życie cesarza, który jednak się nie powiódł.

Wyprawy wojenne

W tym samym czasie przeciwko Minasowi podnieśli bunt Felaszowie z prowincji Semien, oraz możnowładca bahyr negasz Izaak, zarządca północnych prowincji Tigraj i Hamasien. Celem Izaaka było zdetronizowanie Minasa i dlatego stworzył on koalicję z członkami cesarskiej rodziny z prowincji Szeua. W 1559 cesarz walczył w Semien z wodzem Felaszów, Redietem. Rok później zmagał się z oddziałami Izaaka. Bahyr negesz miał już w tym czasie swojego pretendenta do tronu, Tezkare Kala, wnuka Lybne Dyngyla. Po klęsce i śmierci poniesionej przez dowódcę cesarskiej armii, Zerę Johannysa, Minas osobiście udał się na wojnę z Izaakiem i Tezkare w 1561 roku. W lipcu tego roku w Uegera cesarz wygrał bitwę, a Tezkaro kazał zrzucić w przepaść ze szczytu góry Lemalemo w prowincji Begiemdyr^[3]. Bahyr negesz Izaak zawarł kolejną koalicję z tureckim paszą Massauy Zemurem, oraz z portugalskimi jezuitami. Ci ostatni byli w konflikcie z Minasem, ponieważ on zabronił im działalności misyjnej i zesłał ich do miejscowości Fremona. Nowym pretendentem bahyra negasza Izaaka do tronu stał się Fasil, bratanek cesarza. Bahyr negasz w zamian za pomoc, obiecał Turkom oddanie terytorium rozciągającego się na wybrzeżu Morza Czerwonego od Debaroa, po Massauę, a jezuitom przejście na katolicyzm. W dniu dwudziestego kwietnia 1562 Minas odniósł tryumf nad koalicją, jednak sam Izaak nie został schwytany, ponieważ był zbyt silny militarnie.

Śmierć

Pod koniec swego życia cesarz walczył z plemionami Doba, oraz Galla. Zmarł w mieście Kolo w 1563 po ataku gorączki, spowodowanej żółtą febrą, choć według europejskich badaczy, Joba Ludolfa, oraz Baltazara Télleza, Minas został zabity podczas ucieczki z pola bitwy^[4]. Następcą na tronie Etiopii po śmierci cesarza został jego syn, trzynastoletni Sertse Dyngyl.

Linki zewnętrzne

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/am/5/56/%E1%88%9A%E1%8A%93%E1%88%B5-%E1%8A%A1%E1%88%AB%E1%8A%AA%E1%8B%B3%E1%8A%90_%E1%88%9D%E1%88%85%E1%88%A8%E1%89%B5.jpg – wizerunek władcy
http://www.angelfire.com/ny/ethiocrown/minas.html – dodatkowe informacje na temat cesarza

Przypisy

↑ James Bruce: Travels to Discover the Source of the Nile. 1805, s. 97.
↑ Andrzej Bartnicki, Joanna Mantel Niećko: Historia Etiopii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1971, s. 146.
↑ Andrzej Bartnicki, Joanna Mantel Niećko: Historia Etiopii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1971, s. 147.
↑ Baltazar Téllez: The Travels of the Jesuits in Ethiopia, 1710. LaVergue: Kessinger, 2010, s. 142.

Bibliografia

Andrzej Bartnicki, Joanna Mantel Niećko: Historia Etiopii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydaw., 1971, s. 146 – 147.
James Bruce, Travels to Discover the Source of the Nile (1805 edition), vol. 4 s. 97.
R.S. Whiteway, The Portuguese Expedition to Abyssinia in 1541-1543, 1902 (Nendeln, Liechtenstein: Kraus Reprint Limited, 1967).
Baltazar Téllez, The Travels of the Jesuits in Ethiopia, 1710 (LaVergue: Kessinger, 2010), s. 142.

[1] James Bruce: Travels to Discover the Source of the Nile. 1805, s. 97.

[2] Andrzej Bartnicki, Joanna Mantel Niećko: Historia Etiopii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1971, s. 146.

[3] Andrzej Bartnicki, Joanna Mantel Niećko: Historia Etiopii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1971, s. 147.

[4] Baltazar Téllez: The Travels of the Jesuits in Ethiopia, 1710. LaVergue: Kessinger, 2010, s. 142.

[1]

[2]

[3]

[4]