Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. Był oficerem w 2 pułku Szwoleżerów Rokitniańskich (1918–1924). Brał udział m.in. w wyprawie kijowskiej. W latach 1924–1934 był instruktorem i szefem nauki jazdy (ekwitacji) w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. 2 grudnia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 14. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. Od października 1935 pełnił służbę na stanowisku rejonowego inspektora koni w Tarnowie.
Na Igrzyskach Olimpijskich w 1928 r. w Amsterdamie startował w dwóch konkurencjach jeździeckich: we wszechstronnym konkursie konia wierzchowego i w konkursie skoków. W WKKW, na klaczy Moja Miła zajął indywidualnie 19. miejsce (był najlepszy z Polaków), ale wraz z Józefem Trenkwaldem (25. miejsce) i Karolem Rómmelem (26. miejsce) zdobył brązowy medal. Polska drużyna zawdzięczała ten medal faktowi, że bardzo trudnej trasy crossu nie ukończyło aż 18 zawodników, a tylko trzy zespoły, Holandia, Norwegia i Polska, ukończyły go w komplecie i zajęły w ten sposób miejsca na podium.
W konkursie skoków Michał Woysym-Antoniewicz na koniu Readgledt zajął 20. miejsce. Jednak drużynowo (wyniki drużynowe ustalono poprzez zsumowanie wyników indywidualnych z tego samego konkursu) wraz z Kazimierzem Gzowskim (4. miejsce indywidualnie) i Kazimierzem Szoslandem (13. miejsce) zdobył srebrny medal. Stał się więc pierwszym polskim sportowcem, który zdobył dwa medale olimpijskie[4][5].
Czterokrotnie uczestniczył w prestiżowym Pucharze Narodów, odnosząc 2 zwycięstwa (1927 Nowy Jork na koniu Readgledcie, 1928 Warszawa na koniu Banzaj). Podczas jednego z treningów uległ wypadkowi. Został przygnieciony przez konia (został operowany – po usunięciu płuca startował z jednym). Był uczestnikiem wojny obronnej 1939. Po 17 września 1939 przeszedł na Węgry, gdzie przebywał do marca 1944. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do końca wojny był jeńcem oflagów w Kaiserslautern, Luckenwalde i Genshagen[2].
Po wojnie na emigracji w Wlk. Brytanii, następnie zamieszkał na stałe w USA, pracując jako trener – koordynator. W 1956 był trenerem jeździeckiej reprezentacji USA podczas Igrzysk Olimpijskich w Melbourne.
Od 1932 żonaty z Zofią Julianną Brengosz, miał jednego syna – Piotra Jana (ur. 1936).
Zmarł w Austin. Pochowany w Forest Hill Memorial Park Lexington, Davidson County.
↑M.P. z 1926 r. nr 214, poz. 607 „w uznaniu zasług, położonych około podniesienia poziomu sportowego w wojsku oraz znakomitej propagandy Polski zagranicą”.
↑M.P. z 1928 r. nr 14, poz. 20 „za wybitne zasługi, położone na polu propagandy polskiego sportu konnego na konkursach hipicznych w Ameryce”.
.png){kind=small}
.svg){kind=small}
