Okręgi przemysłowe Marshalla – formy prowadzenia działalności gospodarczej, bazujące na efektach zewnętrznych zaobserwowane przez Alfreda Marshalla.
Prowadząc badania regionów przemysłowych Wielkiej Brytanii Marshall zaobserwował występowanie w nich znacznych skupisk firm pojedynczych branż (nazywane przez niego dystryktami przemysłowymi lub lokalnymi systemami produkcyjnymi). Były to, przykładowo: Manchester (włókiennictwo), Birmingham (przemysł metalowy), Sheffield (produkcja noży).
Marshall zwrócił uwagę na korzyści zewnętrzne, które pojawiające się na skutek koncentracji:
Według teorii Marshalla możliwość czerpania korzyści z takiej gospodarki wynika z przestrzennego istnienia wielu firm obok siebie – jest to główna przyczyna, która zachęca nowe podmioty do lokowania swojej działalności w tym miejscu.
Firmy świadome są pozytywnych efektów zewnętrznych, które występują w dystryktach. Marshall podzielił te efekty na trzy grupy:
Siła robocza jest bardziej przywiązana do okręgu geograficznego niż do konkretnej firmy, wykazuje dużą mobilność pomiędzy przedsiębiorstwami, która sprzyja szerzeniu się umiejętności.
Marshall podkreśla znaczenie tak zwanej atmosfery przemysłowej i wzajemnego przenikania się czynników społecznych i ekonomicznych. Atmosfera przemysłowa powstaje jako pochodna koegzystencji na tym samym obszarze przemysłu oraz wyrosłego wokół niego społeczeństwa. W marshallowskich dystryktach przemysłowych koncentracja firm w danym regionie geograficznym wpływa na wzrost skupisk ludności w obszarze przemysłowym.