Był konserwatystą, sprzeciwiał się otwartej postawie wobec oświecenia, jaką reprezentował papież Benedykt XIV (1740-58). Bronił zakonu jezuitów przed zarzutami i sprzeciwiał się żądaniom monarchii katolickich, by rozwiązać zakon. Jego nieustępliwa polityka w tej kwestii doprowadziła do zerwania przez Portugalię stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską oraz okupacji przez Francję, Hiszpanię i Neapol terytoriów papieskich wokół Awinionu, Benewentu i Pontecorvo. Był członkiem powołanej w 1767 roku przez papieża Klemensa XIII w związku z groźbą przyznania praw dysydentom Kongregacji do Spraw Polskich[1]. Zdymisjonowany po wyborze Klemensa XIV. Przez ostatnie dwa lata życia stał na czele Rzymskiej Inkwizycji. Nigdy nie przyjął święceń kapłańskich.
Przypisy
↑Wojciech Kęder, Kryzys wokół sprawy dysydenckiej a sprawa suwerenności Rzeczypospolitej w latach 1764-1767, w: Rzeczpospolita wielu wyznań, Kraków 2004, s. 372.
