Urodził się 23 sierpnia 1907 w Pyszczynie[1]. W 1929, po ukończeniu gimnazjum w Pyzdrach, wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 7 sierpnia 1932 prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1932 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 58 pułku piechoty w Poznaniu na stanowisko dowódcy plutonu z dniem 1 września 1932[2]. 1 marca 1935 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1935 stopień porucznika w korpusie oficerów piechoty i 38. lokatą[3][4]. W marcu 1939 pełnił służbę na stanowisku dowódcy 9. kompanii 58 pp[5].
Przystąpił do konspiracji w ramach organizacji Wojskowej Organizacji Ziem Zachodnich[1]. Po rozbiciu organizacji w 1940, ukrywał się w Warszawie i Krakowie. Od września 1942 był członkiem Narodowej Organizacji Wojskowej[1]. Początkowo dowódca plutonu, następnie batalionu i szkoły podchorążych NOW. W sierpniu 1943 został zastępcą szefa Wydziału Operacyjnego Komendy Okręgu stołecznego AK/NOW. W listopadzie 1943, w związku z reorganizacją Zgrupowania AK/NOW „Stolica”, objął dowództwo batalionu 1427, który od jego pseudonimu przyjął kryptonim „Gustaw”. Batalion stanowił II Zgrupowanie w Rejonie I Obwodu Śródmieście AK. W 1944 został awansowany do stopnia kapitana.
Po ewakuacji do Śródmieścia, objął dowództwo połączonych batalionów „Gustaw” i „Harnaś”[6]. 31 sierpnia 1944 doszło do tzw. buntu „Gustawa”. Wobec klęski planów dowództwa powstańczego przebicia sił powstańczych ze Starego Miasta do Śródmieścia, olbrzymich strat powstańców oraz praktycznego wyczerpania się amunicji, część oddziałów powstańczych zaczęła porzucać broń i rozchodzić się. Podpułkownik Błaszczak dowódca zgrupowania „Róg” walczącego na Starym Mieście zarzucił mjr. Gawrychowi, że wobec bezładnej ewakuacji ze Starego Miasta jego żołnierze samowolnie opuścili stanowiska bojowe. Prawdopodobnie Gawrych rzeczywiście, bez rozkazu przełożonych, dla ratowania swoich ludzi ściągnął ich w okolice włazów, którymi miała następować ewakuacja, zostawiając jednak silną grupę osłonową[7]. Z powodu pogorszenia zdrowia od 6 września w szpitalu[6]. 18 września został awansowany do stopnia majora.
Po wojnie pracował zawodowo w wielkopolskiej służbie zdrowia i społecznie w ZHP[6]. Zmarł 30 sierpnia 1979[6]. Pochowany na Powązkach Wojskowych (kwatera B24, rząd 9, grób 3)[8].
