Lotus 25 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Colina Chapmana dla Team Lotus w 1962 roku[1]. Pierwszy samochód Formuły 1 wykorzystujący monocoque. Dzięki temu modelowi Lotus dwukrotnie zdobył tytuł mistrza świata w klasyfikacji kierowców i konstruktorów.
Konstrukcja
Lotus 25 był pierwszym w Formule 1 samochodem wykorzystującym nadwozie monocoque. Ta idea jest wykorzystywana w Formule 1 do dzisiaj. W samochodzie układ rur zastąpiony został płaszczyznami z blachy aluminiowej wzmocnionymi stalowymi przegrodami, które miały jednocześnie służyć jako punkty mocowania zawieszenia i silnika. Takie rozwiązanie spowodowało znacznie większą sztywność nadwozia (25 był trzy razy sztywniejszy niż Lotus 21) oraz jego mniejszą masę (450 kg)[2]. W rezultacie samochód był bardzo niski i wąski.
25 w wyścigach
Niektóre prywatne zespoły kupujące samochody Lotus były niezadowolone z faktu, że Chapman odmówił udostępnienia im modelu 25, oferując w zamian Lotusa 24. Kiedy 25 zadebiutował w Grand Prix Holandii 1962, John Cooper spytał się Chapmana, gdzie ten umieścił podwozie.
W 1963 roku Clark został mistrzem świata, wygrywając siedem wyścigów: w Belgii, Francji, Holandii, Wielkiej Brytanii, Włoszech, RPA i Meksyku. Ponadto Lotus zdobył swój pierwszy tytuł w klasyfikacji konstruktorów. Co więcej, 25 został wystawiony do wyścigu Indianapolis 500. 25 był używany także w sezonie 1964, a Clark wygrał nim trzy wyścigi. W ostatnim wyścigu, o Grand Prix Meksyku, silnik Climax zepsuł się Clarkowi na ostatnim okrążeniu i tytuł zdobył John Surtees.
Ostatnim wyścigiem modelu dla fabrycznego zespołu było Grand Prix Francji 1965, zanim został on zastąpiony Lotusem 33. W sumie samochód wygrał 14 wyścigów[3].
