Studiował prawo oraz historię literatury i sztuki na uniwersytetach w Monachium, Kilonii i Wrocławiu, po czym pracował jako referent sądowy, asesor i adwokat we Wrocławiu. W 1933 został wykluczony z Wrocławskiej Izby Adwokackiej za członkostwo w KPD (od 1929) i wyemigrował przez Gdańsk i Pragę do Związku Radzieckiego. W Kraju Rad pracował jako dziennikarz oraz wykładowca Instytutu Marksa, Engelsa i Lenina w Moskwie. W czasie wojny sowiecko-niemieckiej zatrudniony jako lektor i propagandysta w tzw. reedukacyjnych szkołach antyfaszystowskich (Antifa-Schulen) dla jeńców wojennych. Pisywał do gazety „Freies Deutschland” wydawanej przez Narodowy Komitet Wolnych Niemiec (Nationalkomitee Freies Deutschland, NKFD).
Po powrocie z ZSRR w 1947 delegowany do tworzenia Narodowo-Demokratycznej Partii Niemiec, której został pierwszym przewodniczącym (do 1972). Od 1950 zasiadał w Prezydium Frontu Narodowego i Izbie Ludowej NRD. Od 1949 pełnił obowiązki ministra odbudowy w rządzie Otto Grotewohla, a w latach 1950–1957 był wicepremierem. W 1953 objął obowiązki ministra spraw zagranicznych na miejsce aresztowanego członka CDUGeorga Dertingera (do 1965). Z racji sprawowanych funkcji był „skoszarowany” w partyjno-rządowym osiedlu kierownictwa NRD wokół Majakowskiring w Berlinie-Pankow.
Po odejściu z pracy rządowej stanął w 1968 na czele Towarzystwa Przyjaźni Niemiecko-Radzieckiej (Gesellschaft für Deutsch-Sowjetische Freundschaft).
Pochowany na cmentarzu Dorotheenstadt w Berlinie (Dorotheenstädtischer Friedhof).
