Leszek Żuliński

Leszek Żuliński
Ilustracja
L. Żuliński, 2006
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1949
Strzelce Opolskie

Data śmierci

6 czerwca 2022

Zawód, zajęcie

publicysta

Multimedia w Wikimedia Commons

Leszek Stanisław Żuliński (ur. 25 sierpnia 1949 w Strzelcach Opolskich, zm. 6 czerwca 2022[1]) – polski krytyk literacki, poeta, publicysta, felietonista.

Życiorys

Debiutował na łamach prasy w 1971 r. Ukończył studia w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego (1973 r.). Pracował następnie w Krajowej Agencji Wydawniczej jako redaktor (1973–1982). Był kierownikiem działu lit. pism: „Tu i Teraz” (1982–1986), „Kultura” (1986–1987) i „Wiadomości Kulturalne” (1994–1998). Pełnił funkcję sekretarza redakcji w „Literaturze” (1987–1994). Współpracował z wieloma pismami kulturalnymi i literackimi; publikował m.in. w „Autografie”, „Twórczości”, „Gazecie Kulturalnej” oraz w piśmie „The Voice. Polish-American Media”, wydawanym w USA. Od 1997 r. opublikował cykl felietonów „Czarne dziury” w „Aneksie” – dodatku kulturalnym do „Trybuny”. Od 2000 r. był pracownikiem TVP SA.

Według zasobów archiwalnych Instytutu Pamięci Narodowej od 24 października 1974 do 22 stycznia 1990 roku[2] był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa ps. „Jan”, specjalizował się w rozpoznawaniu antysocjalistycznej działalności środowiska młodoliterackiego[3].

Członek: Związku Literatów Polskich (1980–1981 i od 1983), w tym członek i skarbnik Zarządu Głównego (od 2003), SD PRL (1989–1990), Stowarzyszenia Dziennikarzy RP (od 1990 r.), International Board on Books of Young People (czł. Sekcji Polskiej 1980–1983), Association Int. des. Critiques Lit. (czł. Sekcji Polskiej 1986–1989); czł. PZPR (1977–1990).

Spoczywa na cmentarzu Solipse przy ul. Ryżowej w Warszawie-Ursusie[4].

Nagrody i odznaczenia

Nagroda Pióra Czerwonej Róży (1985), Nagroda Międzynarodowego Listopada Poetyckiego w Poznaniu (1989), Nagroda im. Emila Granata (1993), Nagroda im. Klemensa Janickiego (1995) oraz Wielki Laur XII Międzynarodowej Jesieni Literackiej Pogórza w Dziedzinie Krytyki (2002). W roku 2008 jego tomik Ja, Faust otrzymał nagrodę XXXI Międzynarodowego Listopada Poetyckiego w Poznaniu za „najlepszy tomik poetycki roku”.

W 2005 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].

Twórczość

Ponadto Leszek Żuliński był autorem ponad 3 tysięcy publikacji prasowych, ponad 10 almanachów i antologii poetyckich, w tym Laurowo i jasno: antologia wierszy laureatów Literackiej Nagrody Nobla (wybór i opracowanie; Wydawnictwo Bohdana Wrocławskiego 1994, ISBN 83-85996-11-7), jego utwory były drukowane w ponad 20 antologiach, jego szkice – w ponad 20 pracach zbiorowych, poza tym jest autorem wstępów i posłowi do ponad 80 książek innych autorów.

Przypisy

  1. ↑ Zmarł Leszek Żuliński, portal-pisarski.pl.
  2. ↑ „Bohaterskie” postacie z bagnistego obszaru. W: Wiesław Zieliński: Bagno. Wyd. 1. Rzeszów: 2011, s. 132. ISBN 978-83-61441-35-9. (pol.).
  3. ↑ Joanna Siedlecka, Kryptonim „Liryka”. Bezpieka wobec literatów, Warszawa 2008, s. 399.
  4. ↑ Odszedł Leszek Żuliński [online], Instytut Książki, 14 czerwca 2022 [dostęp 2022-07-04] (pol.).
  5. ↑ M.P. z 2005 r. nr 73, poz. 996.

Linki zewnętrzne

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!