Leon Kramarczyk (ur. 1 maja 1896 w Głogininie, zm. 29 listopada 1984 w Janiszewie) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Andrzeja i Marianny z Szymczaków. Zdał egzamin czeladniczy – był kowalem. W 1915 wcielony do armii niemieckiej i w jej składzie walczył na frontach I wojny światowej. W styczniu 1919 aresztowany przez niemiecki „Grenzschutz” za posiadanie na czapce polskiego orła[1]. Po zwolnieniu z aresztu wstąpił do oddziałów powstańczych.
W powstaniu wielkopolskim rozbrajał Niemców w rejonie Borka. W szeregach 1 pułku ułanów wielkopolskich walczył na froncie polsko-bolszewickim. W październiku 1920 dostał rozkaz ubezpieczenia karabinami maszynowymi mostu przez rz. Ptycz w m. Krupicy. Z odległości 200 m. otworzył morderczy ogień do przeciwnika, zmusił ich do wycofania się, przez co umożliwił utrzymanie pozycji[1]. Za bohaterstwo wykazane w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
22 stycznia 1921 został zdemobilizowany w stopniu kaprala i podjął pracę na kolei[3] . W 1939 był maszynistą parowozów I klasy. W okresie okupacji ukrywał się, a po wyzwoleniu był szykanowany. W 1956 przeszedł na emeryturę. W 1971, w grupie innych powstańców wielkopolskich, mianowany podporucznikiem[1].
Zmarł w Janiszewie, pochowany na cmentarzu parafialnym w Poniecu.
Był żonaty z Józefą z Czolembków, nie miał dzieci[1].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
