W 2012, po rozpadzie t.A.T.u. założyła własną wytwórnię muzyczną Katina Music Inc., stając się tym samym muzykiem niezależnym[5][6].
Młodość
Urodziła się 4 października 1984 w Moskwie. Jest córką Siergieja Wasiljewicza Katina, rosyjskiego autora słów do piosenek, i jego żony Iniessy Wsiewołodowny Katiny. Jej rodzice rozwiedli się. Ma przyrodnie rodzeństwo: siostrę Katię z nowego związku matki, i brata z nowego związku ojca.
W dzieciństwie uprawiała gimnastykę artystyczną, taniec, łyżwiarstwo figurowe, pływanie i kolarstwo. Uczęszczała do dwóch placówek w Moskwie: szkoły publicznej nr 457 w latach 1991–2001 i szkoły muzycznej w latach 1992–1999, gdzie uczyła się gry na fortepianie. Mówi w języku rosyjskim i angielskim[7]. Katina umie płynnie grać na fortepianie[8].
Kariera muzyczna
Duet w t.A.T.u.
W latach 1994–1997 stawiała pierwsze muzyczne kroki w dziecięcym zespole popowym Avenue. Po odejściu z grupy grała w zespole Nieposiedy, w którym poznała Julię Wołkową[7]. W 1999 obie zostały wokalistkami zespołu t.A.T.u., którego twórcą był Iwan Szapowałow. Współfinansował go Boris Renski[8]. 21 maja 2001 wokalistki wydały pierwszy album studyjny pt. 200 po wstriecznoj[9]. Album promowały między innymi singlami „Ja soszła s uma”[10] i „Nas nie dogoniat”[11], które stały się międzynarodowymi przebojami. Wideoklip do „Ja soszła s uma” wywołał duże kontrowersje w Rosji, za sprawą homoseksualnego wydźwięku[12]. Sam album był najlepiej sprzedającą się płytą w Rosji. Szacuje się, że posiada go milion nabywców zgodnie z oficjalnymi certyfikatami sprzedaży[13][12]. Trzecim singlem promującym album został utwór „30 minut”[14]. Między majem a grudniem odbyły pierwszą wspólną trasę koncertową – 200 po wstriecznoj Tour[potrzebny przypis].
Na początku 2002 podpisały umowę z międzynarodową wytwórnią płytową Interscope, podległą Universal Music Group, dzięki czemu nagrały anglojęzyczną wersję debiutanckiej płyty, którą wydały 17 września 2002 jako 200 km/h in the Wrong Lane, wydały 17 września 2002[15]. Album zyskał przychylne opinie krytyków[8]. Został rozpowszechniony w 5 mln kopii; zgodnie z oficjalnymi certyfikatami, sprzedał się w nakładzie ponad 1 mln egzemplarzy w Europie[16], 500 tys. w Stanach Zjednoczonych i 2 mln w Japonii[17][18][19][20]. Wydawnictwo promowane było m.in. przez singiel „All the Things She Said”, będący anglojęzyczną wersją utworu „Ja soszła s uma”[8]. Pozostałymi singlami z płyty zostały utwory „Not Gonna Get Us”[8], „Show Me Love”[21], „30 Minutes”[22] i „How Soon Is Now?”, będący coverem piosenki z repertuaru zespołu The Smiths[23]. Dzięki zdobytej popularności poza granicami Rosji, wystąpiły na scenach cieszących się renomą goszczenia artystów o międzynarodowej sławie – Tokyo Dome i Wembley Arenie. Zrealizował również trasy koncertowe w Europie, Ameryce Łacińskiej i Azji[8].
Lena Katina, 2003
W marcu 2003 zostały wybrane wewnętrznie przez rosyjskiego nadawcę publicznego (Pierwyj kanał) na reprezentantki Rosji w 48. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Rydze. Ich konkursowym utworem został singiel „Nie wier´, nie bojsia” autorstwa Marsa Łazara, Iwana Szapowałowa i Walerija Polijenki[24][25]. Podczas tygodnia poprzedzającego koncert finałowy wzbudzały kontrowersje skandalicznym zachowaniem; w tym nie przestrzegały harmonogramu prób i przerywały występy[26][27][28], m.in. podczas próby technicznej[29][30]. Organizatorzy zapowiedzieli, że jeżeli podczas występu na żywo dopuszczą się kontrowersyjnych zachowań (np. homoseksualnego pocałunku), ich prezentacja zostanie zastąpiona zapisem z próby generalnej[31]. Podczas nagrywania próby na scenie wystąpiła jednak tylko Katina, ponieważ Wołkowa została przewieziona do szpitala z powodu problemów z gardłem[32]. Wołkową zastąpiła wówczas estońska wokalistka Katja Netajeva[33][34]. Podczas drugiej próby generalnej ich występ spotkał się z pozytywnym odbiorem przez dziennikarzy, a one same nie wzbudzały kontrowersji na scenie[35]. Chociaż były faworytkami bukmacherów do wygrania konkursu[36][37][38][39], zajęły trzecie miejsce w finale. Wyniki spotkały się z krytyką ze strony rosyjskiej telewizji[40][41][42][43][44][45]. Sześć lat po finale Katina wyznała w jednym z wywiadów, że Pierwyj kanał rzekomo otrzymał od łotewskiego nadawcy ofertę kupna pierwszego miejsca[46].
Pod koniec września 2003 wydały debiutancki album kompilacyjny pt. Remixes[47], a w listopadzie – pierwszy album koncertowy pt. Screaming for More. 12 grudnia w rosyjskiej telewizji transmitowany był specjalny program poświęcony historii zespołu pt. Anatomy of t. A. T. u., podczas którego przyznały się do bycia heteroseksualistkami[48]. Pod koniec roku przedstawiciel wytwórni Neformat poinformował media o planach zebrania petycji popierających udział wokalistek w wyborach prezydenckich[49]. Na początku 2004 rozwiązały umowę z Szapowałowem oraz jego wytwórnią Neformat[50], a w 2004 zawiesiły współpracę z powodu ciąży Wołkowej[51][52].
t.A.T.u. w Echo of Moscow Radio, 2008
4 lipca 2004 Katina wyjechała z Wołkową do Londynu, gdzie rozpoczęły nagrywanie materiału na nowy album studyjny wraz z nowym menedżerem, Sergiejem Gałojanem[53]. 11 października 2005 wydały album zatytułowany Dangerous and Moving[54]. Rosyjska wersja albumu (pt. Ludi inwalidy) została wydana dwa tygodnie później[55]. Pierwszym singlem promującym ich angielską wersję płyty był „All About Us”[56]. Rosyjską wersję promował – „Ludi inwalidy”[57]. Drugim singlem promującym anglojęzyczne wydawnictwo został utwór „Friend or Foe”[58], w którym partie basowe nagrał Sting[55].
W sierpniu 2006 poinformowały o odejściu z wytwórni Universal/Interscope z powodu różnicy zdań w sprawie wyboru poszczególnych utworów na single[59]. Niedługo później założyli własną wytwórnię – T.A. Music[60].
21 marca 2009 podjęły decyzję o zawieszeniu działalności[63].
Kariera solowa
Lena Katina, 2011
Po zakończeniu działalności zespołu Katina przeprowadziła się do Los Angeles[potrzebny przypis]. 30 maja 2010 zagrała pierwszy solowy koncert w klubie nocnym „Troubadour”[64]. W czerwcu zaprezentowała pierwszy, solowy singiel, „Lost in this Dance”[65]. W lutym 2011 miała zagrać koncert na stadionie Cotton Bowl[66], jednak został on odwołany[67] z powodu słabej sprzedaży biletów[68]. 4 sierpnia 2011 wydała singiel „Never Forget”[69]. 7 stycznia 2012 meksykański zespół Belanova opublikował w serwisie YouTube teledysk do utworu „Tic-Toc” nagranego w duecie z Katiną[70], który znalazł się na ich albumie Sueño Electro II[71].
24 września 2013 wydała singiel „Lift Me Up”[72], a 7 października 2014 udostępniła w sklepach cyfrowych następny – „Who I Am”[73]. 18 listopada 2014 wydała debiutancki, solowy album studyjny pt. This Is Who I Am[74]. Na czwarty, ostatni singiel z płyty wybrała „An Invitation”, który ukazał się równocześnie z premierą płyty[75]. 1 lipca 2016 wydała hiszpańskojęzyczną wersję albumu, zatytułowaną Esta soy yo[76], którą promował odpowiednik singla „Lift Me Up” w tym języku – „Levántame”, dostępny w sprzedaży cyfrowej od 24 września 2013[77].
31 maja 2017 powiadomiła, że pracuje nad teledyskiem do nowego singla, który ma się ukazać w języku angielskim i rosyjskim[78]. 22 października zaprezentowała premierowo singiel „Silent Hills” nagrany w duecie z Jus Gratą[79], w jednej ze stacji radiowych o największym zasięgu w Rosji – Love Radiu[80]. 14 listopada zaprezentowała koncertowe DVD pt. Live in Rome[81]. 25 grudnia opublikowała piosenkę „Here I Go Again”, którą nagrała w duecie z Daddy’m Mercurym[82].
25 stycznia 2018 otrzymała chilijską nagrodę od organizacji wsparcia ruchu LGBT, Movilh[83]. 20 lutego udzieliła obszernego wywiadu dla stacji radiowej Capital FM[84]. 26 lutego gościła w Love Radiu, a podczas audycji zaśpiewała premierowo utwór „Krasawcy”[85]. 28 lutego za pośrednictwem meksykańskiego ogólnodostępnego radia ExaFm zaprezentowała singiel „Here I Go Again”[86], który trzy dni później został puszczony w Love Radiu[87]. 2 marca udzieliła rozgłośni wywiadu o koncercie z premierowymi utworami w Moskwie[88]. 3 marca 2018 zagrała specjalny koncert wraz z zespołem w Moskwie, na którym zaśpiewała utwory z nadchodzącej, trzeciej solowej płyty, a także wykonała utwory z debiutanckiego solowego albumu i kilka z twórczości t.A.T.u. Album pierwotnie miał ukazać się wiosną tegoż roku[89]. 4 marca wydała zapowiedziany singiel w języku rosyjskim – „Posle nas”, który ukazał się w ogólnej sprzedaży w iTunes, a także w serwisie streamingowym Spotify[90]. 3 sierpnia zaprezentowała singiel „Kosy”[91], zaś 12 września następny – „McDonald’s”[92]. 27 listopada wzięła udział w nagraniu programu Segodnija vecherom wraz z Michaiłem Bojarskim na kanale Pierwyj kanał[93], zaś 4 grudnia w noworocznym wydaniu show komediowego Ural Pelmeni na STS[94]. W grudniu poinformowała o dołączeniu do akcji „Gwiazdy sportów studenckich” organizowanej przez Halę Sportową Łużniki[95]. 10 grudnia opublikowała skróconą wersję teledysku do „Kosy”[96]. 14 grudnia miał swoją premierę piąty singiel artystki z zapowiadanej płyty – „Kurish”[97][98], zaś 12 kwietnia 2019 szósty – „Star Trek”[99].
Działalność pozamuzyczna
Zagrała w filmie You & I (2010).
We wrześniu 2012 udała się do Sankt Petersburga, aby wesprzeć międzynarodowy festiwal Queerfest. Na temat osób o innej orientacji wypowiedziała się pozytywnie i zadeklarowała chęć ich wsparcia[100]. We wrześniu 2014 Wołkowa wyraziła wysoce homofobiczne opinie na temat społeczności LGBT, w tym szczególnie o mężczyznach nieheteroseksualnych. Katina zapytana o swoje zdanie na ten temat, odpowiedziała w poście na oficjalnym profilu na Facebooku, nieprzychylnymi stwierdzeniami do stanowiska Wołkowej[101].
Życie prywatne
W sierpniu 2013 wyszła za słoweńskiego muzyka rockowego Sashę Kuzmanovicia, którego poznała w 2003 podczas gali American Music Award[102]. Mają syna Aleksandra (ur. 22 maja 2015 w Moskwie)[7]. W 2019 para się rozwiodła. W 2022 poślubiła milionera Dmitrija Spiridonowa[103] Mają syna, Demiana (ur. 11 lipca 2023)[104].
↑統計情報 [online], Po przekierowaniu wpisać w pole nazwy artysty (jap. アーティスト) hasło Tatu, po czym kliknąć w ikonę wyszukiwania, Recording Industry Association of Japan [dostęp 2018-11-01](jap.).
↑SteveS.McClureSteveS., Japan Decline Continues Production Data Down, But Foreign Albums Thrive, „Billboard”, 115 (32), Stany Zjednoczone: Nielsen Business Media, Inc., 9 sierpnia 2003, s. 67, ISSN0006-2510, Cytat: (...) T.a.t.u. self-titled debut album has sold close to 2 million units (...).(ang.).
_2.jpg)
