Najstarsze dowody na istnienie siedlisk ludzkich na terenie obecnego miasta pochodzą z mezolitu (11000-7000 p.n.e.). Wykopane na rynku elementy umocnień datowane są na rok 497 n.e.
Na rok 1329 datowana jest pierwsza wzmianka o Langenzenn. Kilka lat później miejscowość otrzymała prawo targowe. W 1360 Langenzenn otrzymał prawa miejskie, a z Cadolzburga został przeniesiony sąd drugiej instancji, który mógł orzekać również karę śmierci, o czym do dziś przypomina Galgenberg (pol. Góra szubieniczna) znajdująca się we wschodniej części miasta. 20 stycznia 1361 miasto otrzymało od cesarza Karola IV Luksemburskiego prawo do bicia własnej monety i tym samym posiadło wszystkie prawa jakie mogło zdobyć miasto średniowieczne w Niemczech. Podczas wojny miast w roku 1388, prowadzonej pomiędzy Związkiem Miast Szwabii a książętami bawarskimi, miasto zostało doszczętnie zniszczone.
Podczas Wojny trzydziestoletniej (1618–1648) miasto padło wielokrotnie ofiarą szabrowników i wielu mieszkańców szukało schronienia w Norymberdze. W latach 1721–1727 powstał na miejscu w 1720 spalonego ratusza, nowy ratusz. Od 1791 do 1806 miejscowość należała do Prus. W 1806 jako część Księstwa Ansbach powróciła do Królestwa Bawarii.