Konrad Namieśniowski

Konrad Franciszek Namieśniowski
Konrad Franciszek Piekarz
Ilustracja
Admirał Jerzy Świrski (z lewej) i komandor Konrad Namieśniowski
komandor komandor
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1901
Sanok

Data i miejsce śmierci

24 lipca 1979
Ottawa

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
 Marynarka Wojenna (II RP)
Polska Marynarka Wojenna
 Royal Canadian Navy

Jednostki

4 Dywizjon Taborów
Sam. Ref. Inf. DF,
ORP Czajka,
ORP Wicher,
Dowództwo Floty,
ORP Generał Haller,
ORP Komendant Piłsudski,
ORP Podhalanin,
Biuro Sygnałowe KMW,
Kierownictwo Marynarki Wojennej,
SS Pułaski,
ORP Gdynia,
ORP Grom,
ORP Garland,
2 Dywizjon Kontrtorpedowców,
Komenda Morska „Południe”,
Ref. ds. Prac Wych.-Ośw.

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Medal Morski (czterokrotnie) Medal Morski (dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Orderu Korony Włoch Kawaler 1. Stopnia Orderu Danebroga (Dania) Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania)

Konrad Franciszek Namieśniowski, właśc. Piekarz, ang. Conrad Francis Namiesniowski (ur. 13 lutego 1901 w Sanoku, zm. 24 lipca 1979 w Ottawie) – komandor podporucznik Marynarki Wojennej II RP, komandor Polskiej Marynarki Wojennej, Captain (komandor) w Royal Canadian Navy.

Życiorys

Urodził się 13 lutego 1901 w Sanoku[1] jako Konrad Franciszek Piekarz[2][3][4]. Był synem Wojciecha Piekarza (listonosz[2], woźny sądowy w Sanoku, zm. tamże w 1915, w wieku 54 lat) i Ludwiki z Namieśniowskich[5][3]. Uczył się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w roku szkolnym 1916/1917 ukończył IV klasę, a w roku szkolnym 1917/1918 ukończył V klasę[6]. W 1925 dokonano urzędowej zmiany jego nazwiska z Piekarz na Namieśniowski[a]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1925 został uznany przynależnym do gminy Sanok[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[3]. Służył w piechocie, brał udział w wojnie w latach 1918–1920 i po jej zakończeniu pozostał w czynnej służbie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1921 w korpusie oficerów taborowych, a jego oddziałem macierzystym był 4 Dywizjon Taborów w Łodzi[8]. 18 maja 1923 został mianowany z dniem 1 kwietnia 1923 na stopień porucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1923 i 2. lokatą w korpusie oficerów taborowych[9]. Z dniem 1 października 1925, w związku z reorganizacją wojsk taborowych, został czasowo przydzielony ewidencyjnie do kadry oficerów taborowych, do czasu przeniesienia do innego korpusu osobowego. Był wówczas w Szkole Specjalistów Morskich[10].

W czerwcu 1926 został przeniesiony z korpusu oficerów taborowych do korpusu morskiego oficerów Marynarki Wojennej, w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 lutego 1923 i 1. lokatą[11]. W 1928 był oficerem w dowództwie Floty Pińskiej[12][13]. W lipcu 1928 został wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika Samodzielnego Referatu Informacyjnego Dowództwa Floty w Gdyni[14]. Od 1929 do 1931 był dowódcą ORP Czajka[15]. Służył także na ORP Wicher; opisał trwający od 1931 rejs tego okrętu, stanowiący pierwszy oceaniczny okrętu bojowego w historii PMW (jednostka przywiozła z kuracji na Maderze marszałka Józefa Piłsudskiego)[13][16][17][18]. W sierpniu 1931 został zwolniony ze stanowiska pełniącego obowiązki kierownika SRI Dowództwa Floty z równoczesnym przeniesieniem na okręty Floty[19]. W 1932 był w Dowództwie Floty w Gdyni[20]. W kadrze ośrodka szkolącego oficerów Marynarki Wojennej był oficerem kursowym przy roczniku szóstym od 1932 do 1933[21]. 12 marca 1933 został mianowany kapitanem marynarki ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 3. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej (korpus morski)[22]. Od czerwca do września 1933 był dowódcą ORP Generał Haller[23]. Od czerwca do października 1935 był dowódcą ORP Komendant Piłsudski[24]. W 1936 był dowódcą ORP Podhalanin[25]. Od 12 lutego 1936 do 1937 był komendantem grupy wyszkolenia sygnałowego[26]. Został awansowany na stopień komandora podporucznika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937[27]. W marcu 1939 był szefem Biura Sygnałowego w sztabie Kierownictwa Marynarki Wojennej[28]. Publikował w czasopismach „Przegląd Morski” (1929), „Polska Zbrojna” (1930)[29], był autorem publikacji pt. Na pancernym pokładzie, wydanej w 1939[30]. Na przełomie lipca i sierpnia był członkiem komisji zakupów uzbrojenia we Francji[13]. Na dzień 31 sierpnia 1939 pełnił stanowisko dyrektora Departamentu Generalnego w Kierownictwie Marynarki Wojennej[31].

Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowej 1939 służył w KMW i w Pińsku, wszedł w skład zespołu operacyjno-łącznościowego[13][32]. Przedostał się przez Węgry i 18 września 1939 przez Rumunię na Zachód[33][13]. Od 15 października do 3 grudnia 1939 był komendantem SS Pułaski, na którym transportowani byli polscy żołnierze z internowania drogą morską do Francji celem wstąpienia do formowanej tam armii polskiej[34]. Pod koniec 1939 przybył do Wielkiej Brytanii zostając oficerem Korpusu Morskiego Polskiej Marynarki Wojennej[33]. Od 30 listopada 1939 do 14 lutego 1940 był komendantem Szkoły Specjalistów Morskich (SSM) na ORP Gdynia[35]. Od 14 lutego do 4 maja 1940 zastępcą dowódcy niszczyciela ORP Grom, zatopionego przez Niemców pod Narwikiem[36][13]. Od 7 października 1940 do 20 stycznia 1942 sprawował stanowisko dowódcy kontrtorpedowca ORP Garland[37][38][13]. W międzyczasie 20 maja 1941 został awansowany na stopień komandora porucznika ze starszeństwem z 3 maja 1941[39]. Od 13 stycznia 1942 do 23 maja 1943 był dowódcą 2 Dywizjonu Kontrtorpedowców z miejscem postoju dowództwa w Plymouth, a równolegle od 9 marca 1942 pełnił tam stanowisko komendanta Komendy Morskiej „Południe”[40]. Od 24 czerwca 1943 do 4 stycznia 1945 był dowódcą ORP Błyskawica[41][13], w tym podczas inwazji w Normandii od 6 czerwca 1944[42]. W celu osłony planowanych działań desantowych w Normandii (operacja „Neptune”), dowodził 20. dywizjonem, który tworzyły OORP „Piorun” i „Błyskawica” (wraz z niszczycielami HMS „Eskimo” i HMS „Javelin”)[43]. Później został kierownikiem utworzonego 20 grudnia 1944 Biura Sygnałowego KMW[44]. Od 15 sierpnia 1945 do marca 1947 był kierownikiem Referatu ds. Prac Wychowawczo-Oświatowych (Referat Wychowania i Oświaty) KMW[45]. Został awansowany na stopień komandora ze starszeństwem z 1 września 1946[4].

Pod koniec lat 40. był prezesem i kierownikiem Stowarzyszenia Polskiej Marynarki Wojennej w Londynie (Polish Naval Association[46]. 30 listopada 1948 został naturalizowany jako obywatel Wielkiej Brytanii (pod tożsamością Conrad Francis Namiesniowski; naturalizowany został wówczas jego syn Conrad Andrew Namiesniowski)[46]. W 1949 wyjechał do Kanady, gdzie pozostał na emigracji i zamieszkał w Ottawie[13][47][48]. W pierwszych latach zarabiał na życie pracą fizyczną[13]. Od 1954 do 1961 był oficerem w stopniu komandora (captain) w Royal Canadian Navy[13][49]. Od 1953 należał do Koła nr 8 Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (SPK) w Ottawie[50]. W latach 70. był prezesem okręgu Kongresu Polonii Kanadyjskiej (KPK) w Ottawie[51].

Zmarł 24 lipca 1979 w Kanadzie[4]. Jego żoną była Karolina (1902–1970)[52]. Jego syn Conrad A. Namiesniowski (1929-2022)[53] został oficerem armii kanadyjskiej, w stopniu pułkownika, był dowódcą 2 Pułku Królewskiej Kanadyjskiej Artylerii Konnej (Second Regiment Royal Canadian Horse Artillery, 2 RCHA)[54][55][56], a jego żoną była pielęgniarka, porucznik Królewskiego Kanadyjskiego Korpusu Medycznego (RCAMC) Marjorie Joan Namiesniowski z domu Giffin (1931-2017)[57][58][59]. Oficerem został Conrad R. Namiesniowski, który na różnych stanowiskach służył w Royal Canadian Air Force przez 42 lata, karierę zakończył w stopniu pułkownika[60] i przeszedł na emeryturę w 2019[61].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Wojewoda Pomorski rozporządzeniem z 7 marca 1925 zezwolił por. Konradowi Franciszkowi Piekarzowi z 4 dtab. na zmianę rodowego nazwiska „Piekarz” na nazwisko „Namieśniowski”[7].

Przypisy

  1. ↑ Ci, co odeszli. Komandor Konrad Namieśniowski, „Zeszyty Historyczne”, Z. 57, Paryż: Instytut Literacki, 1981, s. 189.
  2. ↑ a b CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1916/17 (zespół 7, sygn. 68). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 359.
  3. ↑ a b c d Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 350 (poz. 31), 384 (poz. 107).
  4. ↑ a b c Kadry 2011 ↓, s. 486.
  5. ↑ Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 183 (poz. 157).
  6. ↑ XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata: 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 8, 19.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 18 kwietnia 1925, s. 207.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 287.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 26 maja 1923, s. 10.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925, s. 588.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 23 czerwca 1926, s. 190.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 850.
  13. ↑ a b c d e f g h i j k Jerzy Kirszak: Pierwszy żołnierz PSZ na plaży Normandii. Rejs Naczelnego Wodza gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego na ORP „Błyskawica” ku brzegom Francji w czerwcu 1944 roku. Konrad Namieśniowski. adiutor-mars.com.pl. [dostęp 2017-06-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-23)].
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 216.
  15. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 277.
  16. ↑ Łukasz Jasiński. ORP Wicher – pierwszy nowoczesny okręt Polski odrodzonej. „Mundur i Broń”. Nr 10. ISSN 1508-6712. 
  17. ↑ Andrzej S. Bartelski (red.), Konrad Namieśniowski: Pierwszy Marszałek wraca z Madery. [w:] biuletyn DWS.org.pl nr 8 (wiosna 2010) [on-line]. s. 26–39. [dostęp 2011-01-20].
  18. ↑ Waldemar Kowalski: Madera – najdłuższy urlop marszałka Piłsudskiego. dzieje.pl, 2015-04-15. [dostęp 2017-06-01].
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 227.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 894.
  21. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 262.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933, s. 50.
  23. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 275.
  24. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 274.
  25. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 288.
  26. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 256.
  27. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 486, 487.
  28. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 195.
  29. ↑ Stanisław Zieliński: Polska bibliografia morza i Pomorza. Warszawa: Liga Morska i Kolonjalna, 1935, s. 46, 122.
  30. ↑ Na pancernym pokładzie. books.google.pl. [dostęp 2017-06-01].
  31. ↑ Ordre de bataille of the Polish Navy on 31 VIII 1939. bartelski.pl. [dostęp 2017-06-01].
  32. ↑ Dariusz Nawrot. Zbrodnia katyńska w dziejach Polskiej Marynarki Wojennej. „Zeszyty Naukowego Akademii Marynarki Wojennej”. 1 (180), s. 138, 2010. 
  33. ↑ a b Kadry 2011 ↓, s. 331.
  34. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 347.
  35. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 383.
  36. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 307.
  37. ↑ Tadeusz Górski. ORP „Garland” – okręt trzech bander. „Militaria XX wieku”. Wydanie specjalne 5(12)/2009. ISSN 1896-9208. 
  38. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 402.
  39. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 487.
  40. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 312, 369, 372.
  41. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 308.
  42. ↑ Marek Twardowski. ORP „Błyskawica” – nowe spojrzenie na weterana. „Morza, Statki i Okręty”, s. 33–44, 3/1997. ISSN 1426-529X. 
  43. ↑ Pertek 1987 ↓, s. 434–435.
  44. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 356, 357, 358, 367.
  45. ↑ Kadry 2011 ↓, s. 359, 361, 366.
  46. ↑ a b Naturalisation. „The London Gazette”. 38516, s. 324, 18 stycznia 1949. 
  47. ↑ Przedpłata na książkę Janty. „Wiadomości”, s. 6, nr 31 (800) z 30 lipca 1961. 
  48. ↑ Stanisław Brodzki. Wspólna historia. „Wici Harcerskie Kanady”. 175, s. 18, 2006. 
  49. ↑ Afloat and Shore. „The Crowsnest”. 6/9, s. 18, 1954. 
  50. ↑ Jerzy A. Dobrowolski: Lista obecnych i dawnych członków Koła SPK Nr 8. spkottawa.ca. [dostęp 2017-06-01].
  51. ↑ Jerzy A. Dobrowolski: Z kalejdoskopu ubiegłych 25 lat. spkottawa.ca. [dostęp 2017-06-01].
  52. ↑ Karolina Namieśniowski. canadianheadstones.com. [dostęp 2017-06-01]. (ang.).
  53. ↑ NAMIESNIOWSKI, Col Conrad A. OMM, CD (Ret'd) [online], Ottava Citizen Obituaries, 27 sierpnia 2022.
  54. ↑ Timeline. pc.gc.ca. [dostęp 2017-06-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-24)]. (ang.).
  55. ↑ Officer Level Donors to CDAI. „On Track”. 9/2, s. 3, 2004. 
  56. ↑ Office Level Donors to the CDA Instiitute. „On Track”. 15/2, s. 10, 2010. 
  57. ↑ In Celebration of Marjorie Namiesniowski. beechwood.permavita.com. [dostęp 2017-06-01]. (ang.).
  58. ↑ Marjorie Namiesniowski. beechwoodottawa.ca. [dostęp 2017-06-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (ang.).
  59. ↑ The last post. Marjorie Namiesniowski. multibriefs.com. [dostęp 2017-06-01]. (ang.).
  60. ↑ Staff. „The Shield le Bauclier”. 46/4, s. 1, 2012. 
  61. ↑ Conrad Namiesniowski. linkedin.com. [dostęp 2022-10-01]. (ang.).
  62. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 26, nr 5 z 31 grudnia 1978. 
  63. ↑ a b c d e Komandor Polskiej Marynarki Wojennej, Commodore of the Royal Canadian Navy, Konrad Franciszek Namieśniowski (1901–1979) - Instytut Naukowy im. Oskara Haleckiego w Kanadzie [online], halecki.org [dostęp 2020-07-19].
  64. ↑ Konrad Namiesniowski. en.ww2awards.com. [dostęp 2017-06-01]. (ang.).
  65. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  66. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu bezpieczeństwa wojska”.
  67. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 8/1931, s. 380.
  68. ↑ Honorary Companion of the Distinguished Service Order (D.S.O.). polishforcesinbritain.info. [dostęp 2017-06-01]. (ang.).
  69. ↑ Mentioned in Despatches. polishforcesinbritain.info. [dostęp 2017-06-01]. (ang.).

Bibliografia

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!