Kongregacja ds. Odpustów i Świętych Relikwii

Święta Kongregacja do spraw Odpustów i Świętych Relikwii – dawna kongregacja kardynalska Kurii Rzymskiej, istniejąca od XVII wieku do 1904 roku. Zajmowała się rozpatrywaniem wniosków o udzielanie odpustów oraz orzekaniem w przedmiocie autentyczności domniemanych relikwii świętych i zwalczaniem wszelkich nadużyć w tym obszarze^[1].

Historia

Dykasteria o nazwie Kongregacja ds. Odpustów (Indulgentiarum Congregatio) została po raz pierwszy utworzona w 1593 przez papieża Klemensa VIII (1592-1605)^[2]. W 1629 liczyła ona pięciu kardynałów^[3]. Jednakże w 1644 liczyła ona już tylko dwóch kardynałów, którzy zmarli w ciągu kilku następnych lat^[4] i nie mieli następców, gdyż spisy kongregacji kurialnych z okresu pontyfikatu Aleksandra VII (1655–1667) nie wymieniają takiej Kongregacji^[5].

Właściwym twórcą tej Kongregacji był dopiero papież Klemens IX (1667–1669), który wpierw w 1667 odnowił Kongregację ds. Odpustów, a 6 lipca 1669 rozszerzył jej zakres działania i przekształcił ją w stałą kongregację o nazwie Święta Kongregacja ds. Odpustów i Świętych Relikwii^[6]. Na początku lat 80. XVII wieku jej działalność w zasadzie ustała, ale nie została formalnie zlikwidowana, zaś na początku XVIII wieku nowy impuls nadał jej papież Klemens XI. Kongregacja ta istniała do 28 stycznia 1904, gdy papież Pius X zlikwidował ją i przekazał jej kompetencje Kongregacji ds. Obrzędów^[7].

Lista prefektów

• Luigi Omodei (1667–1668 i ponownie 1677–1685)
• Marzio Ginetti (1668–1671)
• Francesco Maria Brancaccio (1671–1675)
• Camillo Massimi (1675–1677)
• wakat (1685–1704)
• Giovanni Maria Gabrielli (1704–1711)
• Tommaso Maria Ferrari (1711–1712?)
• Ludovico Pico della Mirandola (1712?–1743)
• Raffaele Cosimo De Girolami (1743–1748)
• Joaquín Fernández de Portocarrero (1748–1760)
• Nicolò Maria Antonelli (1760–1767)
• Ludovico Calini (1767–1782)
• wakat (1782–1801)
• Diego Innico Caracciolo (1801–1818)
• Giorgio Doria Pamphili (1818–1826)
• Antonio Maria Frosini (1826–1834)
• Luigi Del Drago (1834)
• Castruccio Castracane degli Antelminelli (1834–1843)
• Gabriele Ferretti (1843–1846)
• Charles Acton (1846–1847)
• Fabio Maria Asquini (1847–1863)
• Antonio Maria Panebianco OFMConv (1863–1867)
• Giuseppe Andrea Bizzarri (1867–1872)
• Lorenzo Barili (1872–1875)
• Innocenzo Ferrieri (1875–1876)
• Luigi Maria Bilio CRSP (1876)
• Luigi Oreglia di Santo Stefano (1876–1885)
• Johannes Baptist Franzelin SJ (1885–1886)
• Tommaso Maria Zigliara OP (1886–1887)
• Gaetano Aloisi Masella (1887–1888)
• Serafino Vannutelli (1888–1889)
• Carlo Cristofori (1889–1890)
• Giuseppe d’Annibale (1890–1892)
• Luigi Sepiacci OESA (1892–1893)
• Ignazio Persico OFMCap (1893–1895)
• Andreas Steinhuber SJ (1895–1896)
• Girolamo Maria Gotti OCD (1896–1899)
• Domenico Ferrata (1899–1900)
• Serafino Cretoni (1900–1903)
• Luigi Tripepi (1903–1904)

Przypisy

1. Pastor, vol. XXXI, s. 339; Moroni, vol. XVI, s. 216 i nast.
2. Pastor, vol. XXIV, s. 235-236. W 1605 kardynał Girolamo Pamphili jest wymieniany jako członek takiej Kongregacji, zob. Requiem Datenbank
3. Weber, s. 197.
4. Weber, s. 242
5. zob. Weber, s. 266-322.
6. Pastor, vol. XXXI, s. 339; Moroni, vol. XVI, s. 217.
7. Martin, s. 15.

Bibliografia

• Michael Martin: The Roman Curia as it now exists. Nowy Jork - Cincinnati - Chicago: Benziger Brothers, 1913. Brak numerów stron w książce
• Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus congregationum, tribunalium et Collegiorum urbis 1629-1714. Rzym - Fryburg Bryzgowijski - Wiedeń: Herder, 1991. ISBN 978-3451216534. Brak numerów stron w książce
• Salvador Miranda: The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-06-08]. (ang.).
• Ludwig von Pastor: History of the Popes. T. I–XL. Londyn: 1898 – 1952. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Gaetano Moroni, Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica. Vol. XVI, Wenecja 1842
• Bountry: Philippe. [w:] Souverain et pontife. II - Congrégations cardinalices permanentes [on-line]. [dostęp 2018-09-21]. (fr.).Sprawdź autora:1.