Pierwszy kościół wzniesiono w tym miejscu około 1130. Do jego budowy użyto najprawdopodobniej kamieni z Wału Hadriana. Jedynym zachowanym z niego elementem jest zaokrąglony normański łuk okienny w prezbiterium. Około 1230 dostawiono wieżę, natomiast około 1350 nawę północną, ufundowaną przez kupca zbożowego, Williama Huttona. Kolejnymi dobudowanymi częściami świątyni były nawa południowa i transept od północy. Prawdopodobnie w XIII wieku po północnej stronie prezbiterium dobudowano celę dla pustelnika ze szczeliną w kształcie krzyża, przez którą można było spoglądać na ołtarz (pustelnik został tam zamurowany do końca życia[2]). W 1451 prawnik Robert Rodes sfinansował remont kościoła. Podwyższono wówczas ściany nawy z witrażami, przebudowano transept, nawę południową i sklepienie pod wieżą, na której umieszczono herb szlachecki Rodesa. W końcu XV wieku kościół uzyskał już wygląd zbliżony do dzisiejszego[3].
W 1971 przywrócono starą organizację wnętrza, usuwając stare stalle i boazerie z prezbiterium oraz wprowadzając ołtarz do nawy. Posadowiono również kutą, żelazną ścianę parawanową (tęczową)[3].
Wyposażenie
Wnętrze
Większość witraży pochodzi z XIX i XX wieku, z wyjątkiem średniowiecznego okna w północnej ścianie prezbiterium. Większość z nich została wykonana przez wiktoriańskiego producenta szkła, Williama Wailesa, którego warsztat znajdował się na terenie parafii[3]. Chrzcielnica pochodzi z końca XV wieku, jednak została uszkodzona przez szkockich żołnierzy, którzy okupowali Newcastle podczas wojny biskupów za czasów Karola I Stuarta w 1640. Nad nią znajduje się herb Roberta Rodesa, który sfinansował najważniejsze prace budowlane w XV stuleciu[4].
Organy wyprodukowało przedsiębiorstwo Harrison & Harrison z Durham (1909). Ołtarz główny wykonał Charles Nicholson (również 1909). Stalle chóru w północnym transepcie zostały sporządzone w 1937 przez Roberta „Mousey” Thompsona z Kilburn[3], który sygnował je wyobrażeniem myszy[4].
W 1923 jedna z kaplic stała się miejscem pamięci o ofiarach I wojny światowej. Wyryto tu na boazerii nazwiska poległych żołnierzy, m.in. Noela i Mildred Davis. Noel pochodził z Newcastle i był kapitanem pułku księcia Wellingtona. Zmarł 12 października 1916 w wieku 26 lat i został pochowany w Lesboeufs, nad Sommą. Mildred pochodziła z Dorset i pracowała jako kierowca ambulansu we Francuskim Czerwonym Krzyżu. Zmarła na zapalenie płuc 8 października 1918 w wieku 25 lat, a pochowano ją w Mazaugues niedaleko Marsylii. Panele naprzeciwko ołtarza zawierają nazwiska poległych podczas II wojny światowej. Główną część ołtarza wykonała matka jednego z poległych, Alana Roberta Houstouna, którego uznano za zmarłego w 1942. Szafka na oleje święte została ufundowana jako podziękowanie za bezpieczny powrót czterech żołnierzy spod tureckiego Anzac, gdzie miały miejsce epizody bitwy o Gallipoli[5].
_-_geograph.org.uk_-_3939642.jpg)
