Końcówka fleksyjna

Końcówka fleksyjna – morfem końcowy wyrazu w językach fleksyjnych, podlegający wymianie w drodze koniugacji lub deklinacji. Określa funkcję składniową wyrazu w wypowiedzeniu^[1]. Końcówka fleksyjna, w odróżnieniu od luźnych sufiksów w językach aglutynacyjnych, bardzo często określa kilka kategorii gramatycznych jednocześnie. Przykładowo końcówka -ę w wyrazie idę wyraża pierwszą osobę, liczbę pojedynczą i czas teraźniejszy. Ścisłe rozróżnienie morfemów gramatycznych (w tym końcówek fleksyjnych) i słowotwórczych nie zawsze jest możliwe^[2].

Końcówka w rzeczowniku

Aby uzyskać końcówkę i temat, najprościej jest odmienić rzeczownik przez przypadki, np.

• M. instrukcj|a
• D. instrukcji|0^[a]
• C. instrukcji|0^[a]
• B. instrukcj|ę
• N. (z) instrukcj|ą
• Ms. (o) instrukcji|0^[a]
• W. instrukcj|o

Końcówka jest zmieniającą się częścią wyrazu (oddzieloną znakiem „|”). Wyjątkiem są oboczności tematyczne.

Zobacz też

• temat wyrazu
• przyrostek
• postfiks

Uwagi

1. Końcówka zerowa (0), ponieważ litery „i” nie można oddzielić od tematu.

Przypisy

1. RenataR. Grzegorczykowa RenataR., Gramatyka współczesnego języka polskiego. Morfologia, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999, s. 76 .
2. AlicjaA. Nagórko AlicjaA., Zarys gramatyki polskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007, s. 71, ISBN 978-83-01-15390-8 .

Kontrola autorytatywna (morfem):

• BNCF: 75956

Encyklopedie internetowe:

• Universalis: desinence