Urodził się 29 sierpnia 1902 roku w Słonimie. Jego ojciec zmarł jeszcze w tym samym roku, matka w 1917 roku, a dwaj jego bracia zginęli podczas wojny. W 1926 roku został baptystą. Cztery lata później rozpoczął naukę w seminarium baptystycznym w Łodzi[1], które ukończył w 1933 roku[2]. Objął pracę w baptystycznym zborze w Łyskowie[3], a 15 maja 1938 roku został ordynowany na pastora tego zboru[2]. Podczas II wojny światowej mieszkał w Lidzie, gdzie był pastorem[3].
W roku 1945 został pastorem zboru baptystycznego w Łodzi. Jednocześnie był także prezbiterem okręgowym[2]. 1 listopada 1948 roku został zdjęty ze stanowiska pastora, ponieważ jego działalność uznano za sprzeczną z zasadami Kościoła baptystów. Była to decyzja zboru i została zaaprobowana przez Radę Naczelną Kościoła. Najmałowski nie podporządkował się tej decyzji, szukał innego rozwiązania. Zjednał sobie część zborowników i wraz z nimi utworzył oddzielną grupę wyznawców[4]. On sam tłumaczył, że do wewnętrznych podziałów w zborze doszło pod wpływem modernistycznej teologii[2][5].
Pismo Polskiego Związku Ewangelicznego do Zarządu Miejskiego w Łodzi z dnia 17 lutego 1949
W 1959 roku został wybrany do Rady Naczelnej Kościoła i pozostał jej członkiem do roku 1978. Na VII synodzie ZKE w 1971 roku został wybrany do Komisji Kontrolującej, a na synodzie roku 1975 został wiceprezesem Kościoła. Reprezentował ugrupowanie ewangelicznych chrześcijan[2][9].
W 1933 roku ożenił się z Zofią z domu Jeremiejczyk, przy ślubie usługiwał Aleksander Kircun. Miał z nią czwórkę dzieci, jedno z nich zmarło podczas wojny. Wojnę przeżyła trójka: Nelly, Angelina i Kazimierz. Zofia zmarła w 1952 roku, w 1959 roku ożenił się z Edytą z domu Sznydel. Przy ślubie usługiwał Stanisław Krakiewicz[2].
Zginął w wypadku samochodowym 9 lipca 1978 roku[10].
Najmałowski był tajnym współpracownikiem organów Bezpieczeństwa Publicznego. Zwerbowany został 10 października 1949 roku, na drodze szantażu; otrzymał pseudonim „Posłaniec”. Donosił głównie na działaczy baptystycznych, na Aleksandra Kircuna, Stanisława Torunia, Stefana Andresa i Abrahama Gutkinda. Robił to prawdopodobnie w ramach zemsty osobistej[8]. Donosił także na Ludwika Szenderowskiego ze Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego. Zarzucał im, że prowadzą działalność antysocjalistyczną, jednak pomimo próśb oficera prowadzącego dowodów na to nie przedstawił[8]. Ryszard Michalak obarczył „Posłańca” współodpowiedzialnością, obok innych informatorów UB, za doprowadzenie do aresztowania ewangelikalnych duchownych w 1950 roku[11]. Jednak Henryk Ryszard Tomaszewski ocenił, że jego doniesienia nie przedstawiały żadnej wartości, dostarczane przezeń informacje można było przeczytać w prasie kościelnej, ponadto część jego doniesień mijała się z prawdą[12].
Współpraca z organami BP nie trwała długo. Najmałowski unikał kontaktów z władzami wyznaniowymi i nie cieszył się ich zaufaniem. Według notatki z roku 1968 sporządzonej przez pracownika Wydziału ds. Wyznań w Łodzi był nielojalny, nie akceptował „naszej rzeczywistości”, unikał kontaktów z Wydziałem ds. Wyznań, „co graniczy już z niewypełnianiem obowiązków wynikających z przepisów o stowarzyszeniach”[13].
Poglądy
W artykule opublikowanym w „Chrześcijaninie” w 1961 roku przekonywał, że chrześcijanin „nie kłamie, nie obmawia, nie oczernia, nie posądza”, a osoby, które zmyślają i przekazują plotki, zasmucają Ducha Świętego. Napisał[14]:
Nie posądzajmy nikogo, i nie przekazujmy plotki, fałszywej lub zmyślonej wieści, nie sprawdziwszy wszystkiego dokładnie. Oczernić łatwo, ale wybielić już się nie da. Obrabować z cnoty i honoru nie trudno, ale przywrócić honor i dobre imię jakże ciężko. Pamiętajmy co mówimy, co czynimy, i po czyjej stronie jesteśmy: Chrystusa czy szatana?
Oceny
W czasach, gdy był członkiem Naczelnej Rady ZKE, zarzucano mu, że reprezentuje ewangelicznych chrześcijan, a nie jest „rdzennym” reprezentantem tego ugrupowania[15].
Konstanty Kryszczuk ocenił go pośmiertnie: „W mojej pamięci pozostanie jako wierny i niestrudzony Sługa Jezusa Chrystusa, znający bardzo dobrze Pismo Święte. Dlatego my, pracownicy młodszego pokolenia, bardzo często korzystaliśmy z Jego wskazówek i pouczeń, jako starszego doświadczanego pracownika na Niwie Pańskiej”[16].
Publikacje
Mężobójcy wśród ludu Bożego. „Chrześcijanin”. Nr 1, s. 4–6, 1961.
„Pan patrzy na serce...”. „Chrześcijanin”. Nr 7-8, s. 5–7, 1963.
Prawda i kłamstwo. „Chrześcijanin”. Nr 3, s. 4–5, 1964.
Nieznany. „Chrześcijanin”. Nr 6, s. 2–3, 1964.
Szkoła cierpliwości. „Chrześcijanin”. Nr 7–8, s. 2–3, 1964.
Kazimierz Kryszczuk. Kazimierz Najmałowski. „Chrześcijanin”, s. 19–20, styczeń 1979.
Ryszard Michalak: Polityka wyznaniowa państwa polskiego wobec mniejszości religijnych w latach 1945–1989. Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2014. ISBN 978-83-7842-124-5.
Ryszard Michalak. The Methodist Church in Poland in reality of liquidation policy. Operation “Moda” (1949–1955). „Przegląd Narodowościowy”, s. 199–224, 2018.
Jan Mironczuk: Polityka państwa wobec Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w Polsce (1947–1989). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2006. ISBN 83-89100-95-9.
Kazimierz Najmałowski. Mężobójcy wśród ludu Bożego. „Chrześcijanin”. Nr 1, s. 4–6, 1961.
Henryk Ryszard Tomaszewski: Społeczność baptystyczna w kontekście działań władz Polski Ludowej. W: Władze Polski Ludowej a mniejszościowe związki wyznaniowe. pod red. T.J. Zielińskiego. Warszawa–Katowice: WBST, 2010, s. 129–157.
Henryk Ryszard Tomaszewski: Zjednoczony Kościół Ewangeliczny 1947–1987. Warszawa: Kompas II, 2009. ISBN 978-83-925744-5-3.
Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!
_01.jpg)
