Pracował jako wikariusz parafii katedralnej w Mińsku Litewskim i prefekt miejscowych szkół średnich, a następnie rektor kościoła i prefekt szkół w Pińsku. Aktywnie uczestniczył w ruchu niepodległościowym. Podczas I wojny światowej kilkukrotnie przebywał w niemieckiej niewoli w charakterze zakładnika. W latach 1919–1928 był proboszczem i dziekanem w Nowogródku, po czym objął probostwo największej w diecezji pińskiej parafii w Brześciu nad Bugiem[1].
W 1933 konsekrował biskupa pomocniczego pińskiego Karola Niemirę[2].
Po zajęciu Pińska przez Armię Czerwoną ze zdiagnozowaną chorobą serca i depresją nerwową wyjechał do Lwowa, gdzie w klinice uniwersyteckiej został poddany długotrwałemu leczeniu. W lutym 1942 udał się do Warszawy, gdzie u władz okupacyjnych bezskutecznie zabiegał o zgodę na powrót do diecezji[1]. Brał udział w powstaniu warszawskim jako duszpasterz[4], a po kapitulacji w październiku 1944 udał się przez Pruszków do Milanówka. W styczniu 1945 zamieszkał u łódzkich urszulanek[1].
