Urodziła się na Podolu, w rodzinie ziemiańskiej, córka Ignacego Dionizego Hanickiego i Zofii z Ostolskich. Skończyła II Warszawskie Gimnazjum Żeńskie, otrzymując w 1900 r. srebrny medal i kwalifikację nauczycielki domowej[1]. Odbyła studia z zakresu romanistyki na uniwersytecie we Lwowie i Bernie. Na tym ostatnim uzyskała w 1910 doktorat za pracę „Kobiety w teatrze Woltera”.
Od 22 czerwca 1907 żona pisarza Jerzego Żuławskiego. Z mężem i jego bratem Januszem wspinała się w Alpach i Tatrach. W latach 1910–1921 mieszkała w Zakopanem. Po wybuchu pierwszej wojny światowej Jerzy Żuławski wstąpił do Legionów, zaś Kazimiera była przewodniczącą koła zakopiańskiego Ligi Kobiet Galicji i Śląska (1915–1918)[2]. Po śmierci męża w 1915 została sekretarką Kazimierza Tetmajera. Dom Żuławskich – „Łada” przy ul. Chałubińskiego[3] – był ośrodkiem spotkań zakopiańskiej bohemy[4], bywali tu m.in. Witkacy, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz, Tymon Niesiołowski, Bronisław Malinowski[5]. W celu uzyskania środków na utrzymanie swoje i dzieci prowadziła także w „Ładzie” pensjonat i przez jakiś czas piekarnię[1].
Podczas II wojny światowej ukrywała w swoim mieszkaniu Żydów, którym pomagała wyrobić fałszywe dokumenty oraz znaleźć zatrudnienie. Za swoją postawę wraz z synem Wawrzyńcem pośmiertnie została uhonorowana przez Yad Vashem w 1981 medalem „Sprawiedliwy wśród narodów świata”[7].
W Warszawie, zmieniając adresy, żyła do śmierci. Nadal prowadziła dom otwarty, i obracała się wśród artystów. Dalej zajmowała się przekładami na język polski m.in. dramatu Judyta Charlesa de Peyret-Chappuis wystawionej przez Kazimierza Dejmka w Teatrze Nowym w Łodzi (10 września 1960), a następnie w Teatrze Telewizji w reżyserii Stanisława Wohla (1960) i Ireny Babel (1974)[8]. Po przejściu na emeryturę była wspierana przez synów – Marka, artystę malarza żyjącego na emigracji w Londynie, Juliusza, pisarza i wieloletniego prezesa Pen Clubu, oraz najmłodszego Wawrzyńca, (muzykologa i kompozytora). Wszyscy Żuławscy odziedziczyli po niej pasję do wspinaczki i alpinizmu. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera R, rząd 4, miejsce 21: Tadeusz Ostolski inw. 14884)[9].
↑Joanna Dufrat, Kobiety w kręgu lewicy niepodległościowej. Od Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego do Ochotniczej Legii Kobiet (1908–1918/1919, Toruń 2001, s.181
↑ abcJoanna Dufrat, W służbie obozu marszałka Józefa Piłsudskiego. Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet (1928-1939), Kraków-Wrocław 2013, biogram, s. 425 ISBN 978-83-7730-055-8,
