Grobowiec rodziny Łepkowskich na Starym Cmentarzu w Zagórzu
Życiorys
Był synem Maksymiliana (1817-1893) i Eugenii z domu Wisłockiej (1835-1924[2]). Jego rodzeństwem byli: Czesław, Maria (1860-1946)[3], Włodzimierz, Grzegorz (1868-1908). Rodzina Łepkowskich posiadała obszary na terenie obecnego Zagórza, w tym Zasławie i Wielopole. Po śmierci Maksymiliana dobra Łepkowskich odziedziczyli jego synowie: na początku XX wieku Karol posiadał tereny w Zasławiu, a Grzegorz w Wielopolu (na początku XX wieku posiadał w Zasławiu obszar 234 ha)[4][5].
W 1885 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości w C. K. III Gimnazjum w Krakowie (w jego klasie byli m.in. brat Grzegorz, Adam Bal, Stanisław Szeptycki, Stanisław Wróblewski)[6]. Ukończył studia prawnicze. 9 maja 1895 został wpisany na listę adwokatów we Lwowie[7]. 30 kwietnia 1906 został wybrany członkiem rady zawiadowczej Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku[8]. 27 maja 1904 został członkiem zarządu Powiatowych Kółek Rolniczych w Sanoku[9]. W grudniu 1896 został członkiem Rady c. k. powiatu sanockiego, wybrany z grupy większych posiadłości[10] i pełnił mandat sprawując funkcję zastępcy członka wydziału (1897)[11], następnie członka wydziału (od około 1898, 1899, 1900, 1901, 1902, 1903)[12][13][14][15][16], ponownie wybrany w 1903 z grupy większych posiadłości, pełnił funkcję członka wydziału (1903, 1904, 1905, 1906)[17][18][19]. Po śmierci Włodzimierza Truskolaskiego został wybrany 14 marca 1906 jego następcą na stanowisku prezesa (marszałka) wydziału powiatowego[20][21][21] i sprawował ten urząd[22], także po kolejnych wyborach od 1907[23][24][25][26][27], w kolejnych wyborach do rady w 1912 został wybrany ponownie z grupy większych posiadłości, jednak nie kandydował już na stanowisko prezesa (marszałka) wydziału powiatowego, zostając tylko członkiem wydziału[28][29][30][31][32][33].
Od około 1904 był zastępcą prezesa oraz zastępcą delegata wydziału okręgowego w Sanoku Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego z siedzibą we Lwowie[34][35][36][37][38][39][40][41][42][43][44]. Na przełomie lipca i sierpnia 1911 został prezesem rady nadzorczej Domu Handlowo-Przemysłowego w Sanoku[45][46]. Jego nazwisko zostało umieszczone w drzewcu sztandaru sanockiego gniazdaPolskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, na jednym z 125 gwoździ upamiętniających członków[47]. Był członkiem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka[48]. Przed 1914 był członkiem i radnym oddziału sanockiego C. K. Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego[49][50][51]. W 1921, 1923, 1924 był powoływany na liście znawców z zawodu gospodarstwa wiejskiego dla oszacowania przedmiotów i gruntów, mogących ulec wywłaszczeniu dla kolei żelaznej oraz do wyznaczenia wynagrodzeń za wywłaszczenie praw wodnych[52][53][54].
W Zasławiu założył szkołę. W Wielopolu prowadził młyn turbinowo-walcowy[55]. W 1912 założył cegielnię kręgową w Zasławiu[56]. Po I wojnie światowej rozpoczął tam tworzenie fabryki papieru (celulozy), jednak spółka ostatecznie upadła[57].
Był żonaty Gabrielą Darowską z Iskrzyni (1877-1939) i bezdzietny.
↑Miejscowości gminy Zagórz. Zasław. W: Zbigniew Osenkowski: Zagórz nad Osławą. Z dziejów miasta i gminy. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2006, s. 196. ISBN 83-922799-6-4.
Miejscowości gminy Zagórz. Zasław. W: Zbigniew Osenkowski: Zagórz nad Osławą. Z dziejów miasta i gminy. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2006, s. 197-199. ISBN 83-922799-6-4.
