Karol Teodor w rodzinnym gronie nazywany Gackl (Kogucik)[1] był człowiekiem wesołej natury, ulubionym synem swojej matki. Najbliższe stosunki spośród rodzeństwa łączyły go z siostrą Elżbietą, z którą spędzał wiele czasu na grach i zabawach. Już w bardzo młodym wieku zaczął wykazywać wszechstronne zainteresowania. Miał talent do wszystkiego, czego tylko się dotknął. Łatwo uczył się języków, celował w nauce, posiadał muzyczne uzdolnienia. Grał na fortepianie i skrzypcach[2]. Podobnie jak pozostałe rodzeństwo, dobrze jeździł konno i był doskonałym myśliwym. Miał zamiłowanie do różnych dyscyplin sportowych, zwłaszcza sportów wodnych[3].
Kariera wojskowa i dalsze losy
Karol Teodor w wieku 14 lat wstąpił do armii bawarskiej. Zgodnie z życzeniem matki służył jako porucznik w czwartym pułku lekkiej kawalerii niedaleko domu. Po czterech latach służby, w której faktycznie nie uczestniczył, został przeniesiony do trzeciego pułku królewskiej artylerii[4]. Awansowany na oficera zapoznawał się ze sztuką wojenną, studiując taktykę i strategię[2]. Po zakończeniu służby studiował na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, gdzie ukończył studia medyczne w 1880. Obronił doktorat. Słuchał wykładów profesora Arlta w Wiedniu oraz profesora Hornera w Zurychu. Praktykował w Monachium, Tegernsee i Merano. W 1875 został honorowym członkiem Bawarskiej Akademii Nauk.
Medycyna
Karol Teodor został lekarzem z powołania. Początkowo wśród profesorów wyższych uczelni, w których kształcił się książę przeważała opinia, że podjął studia z nudów, aby robić coś dla zabicia czasu. Pracowitość, sumienność i samodyscyplina księcia wkrótce kazały zweryfikować ten pogląd. Noce i dnie poświęcał na naukę i działalność naukową. Pracował w szpitalu w Monachium, a jednocześnie przyjmował ubogich pacjentów. Prowadził badania. Opublikował studium pt. Badania akumulacji leukocytów w korze mózgu[5].
W 1895 otworzył w Monachium prywatną klinikę okulistyczną. Przeprowadził w niej 5000 operacji.
↑Sigrid-Maria Größing, Sisi und ihre Familie, Überreuter Verlag, Wiedeń 2005, s. 82.
Bibliografia
Brigitte Hermann, Cesarzowa Elżbieta, Warszawa 1999, ISBN 83-06-02755-8.
Jean DesJ.D.CarsJean DesJ.D., Ludwik II Bawarski, TeresaT.Jekielowa (tłum.), Warszawa: Państ. Instytut Wydawniczy, 1997, ISBN 83-06-02618-7, OCLC177315161. Brak numerów stron w książce
Erika Bestenreiner, Sisi und ihre Geschwister, wyd. 2, Piper, Monachium 2003, ISBN 3-492-24006-2.
Sigrid-Maria Größing, Sisi und ihre Familie, Überreuter Verlag, Wiedeń 2005, ISBN 3-8000-3857-9.