Karol (książę Durazzo)

Karol z Durazzo

Herb Andegawenów z Durazzo
hrabia Graviny
Okres	od 1336 do 1348
Poprzednik	Jan de Gravina
Następca	Ludwik
książę Durazzo
Okres	od 1336 do 1348
Poprzednik	Jan de Gravina
Następca	Joanna
Dane biograficzne
Dynastia	Andegawenowie z Durazzo
Data urodzenia	1323
Data śmierci	23 stycznia 1348
Ojciec	Jan de Gravina
Matka	Agnieszka z Périgord
Rodzeństwo	Ludwik Robert przyrodni brat Stefan
Żona	Maria Neapolitańska od 21 kwietnia 1343 do 1348
Dzieci	Ludwik Joanna Agnieszka Klemencja Małgorzata

Karol z Durazzo, it. Carlo di Durazzo, fr. Charles de Durazzo (ur. 1323, zm. 23 stycznia 1348) – książę Durazzo (władca Albanii, bez tytułu królewskiego), hrabia Graviny. Syn Jana de Gravina i Agnieszki z Périgord.

Małżeństwo i potomstwo

W marcu 1343 w tajemnicy przed wdową po królu Neapolu Robercie Sanchą i przed samą królową Joanną I odbyły się zaręczyny Karola z Marią, siostrą i dziedziczką panującej królowej^[1]. Inicjatorką tego mariażu była matka Karola^[1]. Wuj Karola, kardynał Talleyrand de Périgord, wręczył papieżowi łapówkę, w wyniku której wymagana dyspensa papieska (Maria była prawnuczką Karola Kulawego, Karol był jego wnukiem) została bardzo szybko wystawiona^[1].

Królowa ostatecznie wydała zgodę na ślub swojej siostry z Karolem, który odbył się 21 kwietnia 1343^[1].

Karol i Maria mieli pięcioro dzieci:

• Ludwik (ur. grudzień 1343, zm. 14 stycznia 1344)
• Joanna^[2] (ur. 1344, zm. 1387), księżna Durazzo, żona od 1366 Ludwik z Nawarry, hrabiego Beaumont (zm. 1372) i Robert IV z Artois, hrabiego Eu (zm. 1387)
• Agnieszka^[3] (ur. 1345, zm. 1388); 6 czerwca 1363 poślubiła Cansignorio della Scala, władcę Werony (zm. 1375). Jej drugi mężem był Jakub de Baux (zm. 1383).
• Klemencja^[4] (ur. 1346, zm. 1363)
• Małgorzata^[5] (ur. 28 lipca 1347, zm. 6 sierpnia 1412), poślubiła swojego kuzyna Karola III z Durazzo.

Śmierć

W dniu 23 stycznia 1348^[6] Karol został stracony z polecenia króla Węgier Ludwika Wielkiego, brata zamordowanego w 1345 męża królowej Joanny Andrzeja^[7]. Ludwik uważał go za jednego ze spiskowców, którzy przyczynili się do zabójstwa Andrzeja^[7].

Przypisy

1. KazimierzK. Chłędowski KazimierzK., Historie neapolitańskie, Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1959, s. 51-53 .
2. BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11]  (wł.).
3. BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11]  (wł.).
4. BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11]  (wł.).
5. BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11]  (wł.).
6. BASILICA di SAN LORENZO MAGGIORE [online], Vestigia Medievali Campania [dostęp 2025-04-11]  (wł.).
7. KamilK. Janicki KamilK., Damy polskiego imperium, 2017, s. 117, ISBN 978-83-240-4248-7 .

Bibliografia

• Émile G. Léonard, Les Angevins de Naples, Paris 1954.