Przed 1939 rokiem pełnił funkcję sekretarza Koła Warszawa – Południe Związku Peowiaków im. Por. Tadeusza Żulińskiego.
II wojna światowa
W czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku był komendantem I batalionu pracy.
1 listopada 1939 roku założył organizację konspiracyjną Polska Niepodległa i został jej Komendantem Głównym[1]. W ramach tej organizacji nosił pseudonimy: Harpun, Onufry, Zawisza. Aresztowany przez Gestapo w swoim warszawskim mieszkaniu przy ul. Grottgera 11 m 5 w nocy 7/8 stycznia 1941 roku wraz z żoną Elizą Sulińską. Osadzony na Pawiaku i poddany ciężkiemu śledztwu. Celowo zarażony w więzieniu tyfusem przez organizację podziemną trafił do szpitala, skąd 18 listopada 1941 roku zbiegł. Ukrywał się w lokalach konspiracyjnych w Warszawie, Jabłonnie, Buchniku, Malichach i Piastowie. 29 marca 1944 roku podczas próby aresztowania przez Gestapo popełnił samobójstwo zażywając cyjanek potasu. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 297-5-6)[2].
Tablica pamiątkowa w kościele św. Antoniego przy ul.Senatorskiej w Warszawie (1978)
Tablica pamiątkowa w hallu głównym Urzędu Wojewódzkiego pl.Bankowy 3/5 w Warszawie (1996)
Tablica pamiątkowa w miejscu zamieszkania w latach 1931-44 przy ul.Grottgera 11 w Warszawie (1997)
Tablica pamiątkowa w I LO im.Gen. J.H.Dąbrowskiego w Kutnie poświęcona nauczycielom i uczniom szkoły - ochotnikom wojny z bolszewikami; Józef Suliński wymieniony jest na 42 miejscu wśród 58 żołnierzy (2000)
