Przyjechał początkowo jako wykwalifikowany fachowiec do Petersburga między 1794 a 1796 r. na zaproszenie ówczesnego rosyjskiego ambasadora w Wielkiej Brytanii, Siemiona Woroncowa. Zatrudniony był jako „rytownik historycznych dzieł” w Ermitażu. W 1800 r. został wybrany jako członek Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Pracował nad wieloma portretami, m.in. cesarza Pawła. Współpracował z szeregiem pisarzy nad produkcją wydań literackich.
Patera na chleb loży masońskiej „Gorliwy Litwin”Professor Jan Niszkowski, według portretu Jana Rustema
W 1810 z inicjatywy ks. Adama Czartoryskiego objął katedrę sztuk pięknych na Uniwersytecie wileńskim po śmierci Franciszka Smuglewicza. Rozwinął pedagogikę plastyczną na uczelni włączając kursy na tematy literackie i wykładając w języku francuskim. Należał do loży wolnomularskiej, „Gorliwy Litwin”. Przyjaźnił się np. z Leonem Borowskim, z malarzem Rustemem i z chirurgiem Niszkowskim, których to portrety wykonał[1][2]. W 1818 z powodów zdrowotnych wyjechał do Włoch, gdzie gościł u Michała Ogińskiego w Toskanii. Tam kontynuował zaniedbaną od kilku lat pracę rytowniczą, wykonując portrety m.in. Canovy, Alfierego oraz Bertel Thorvaldsena.
Przeszedł na emeryturę w 1821 r. Następne lata spędził w Odessie, Warszawie, ponownie we Włoszech, w Wilnie po śmierci syna, a na koniec w Krzemieńcu, gdzie zmarł i został pochowany na cmentarzu oo. Bazylianów[3].
W 1793 r. w Londynie poślubił Antoninę Zofię Reichel, córkę polsko-niemieckiego rytownika, Jana Jakuba Reichel. Mieli trójkę dzieci[4]. Starsza córka, Antonina Sarah (1808–1858) wyszła za Leona hrabiego Krasickiego, herbu Rogala, jako jego druga żona[5].
Portret cesarza Pawła I, pod tytułem, Paul Premier (Emperor of Russia) Petersburg w 1801 r. obecnie w brytyjskiej kolekcji królewskiej, „Royal Collection”[6].
National Portrait Gallery w Londynie posiada 9 sztychów autorstwa „Joseph Saunders”, lecz datowanie ich podważa albo datę jego urodzenia albo chodzi tu o innego „Saunders-a”[8].
Przypisy
↑Günther, E.: Przyjaciel Ludu, czyli, Tygodnik potrzebnych i pożytecznych wiadomości, Tom 14, 1847 (Digitized 22 Jun 2007, Harvard University), s. 235.
↑Svirida, Inessa. (2012). „Joseph Saunders: The making of a biography”, Nicolaus Copernicus University, Toruń, Department of History of Modern Art – http://www.ub.unibas.ch/tox/IDSBB/006047641/PDF, s. 17.
