Jest autorem pierwszej w dziejach monografii naukowej na temat flory kopalnej (Herbarium diluvianum, 1709), przy czym omówił w tej pracy także amonity prawidłowo interpretując je jako skamieniałości zwierząt[2]. Był dyluwialistą, uważając, że znajdywane w skałach skamieniałości są efektem biblijnego potopu[3]. W związku z tym w 1726 opublikował wyniki swoich badań nad skamieniałym szkieletem kręgowca z miocenu, uznając, że są to resztki człowieka z okresu potopu i nadając im nazwę Homo diluvii testis (łac.człowiek świadek potopu)[3]. Była to błędna diagnoza, gdyż później okazało się, iż rzeczona skamieniałość to przedstawiciel wymarłego gatunku dużej salamandryAndrias scheuchzeri[3], co udowodnił Georges Cuvier[1].
W 1731 r.[4] wydał Physica sacra (Święta przyroda), czterotomowe dzieło omawiające poszczególne wydarzenia opisane w Biblii wzbogacone licznymi i obszernymi komentarzami będącymi encyklopedycznym omówieniem ówczesnej wiedzy naukowej na temat zwierząt, roślin, sztuki związanych z daną sceną biblijną; przykładowo w sekcji poświęconej pladze żab, autor m.in. charakteryzuje ontogenezę tych płazów[1]. Ilustrowana jest 745 bogatymi w treść i zdobienia ilustracjami miedziorytowymi[3].
Innym jego dziełem są Piscium querelae et vindiciae (łac. Skargi i usprawiedliwienie ryb) z roku 1708. Zwalczał w nim rozpowszechniony wówczas pogląd o vis plastica (łac. siła plastyczna, inna nazwa virtus formativa) tłumaczący powstawanie skamieniałości jako wynik działania siły kształtującej kamienie w imitacje zwierząt lub roślin.
Jest autorem topograficznej mapy Szwajcarii i historii tego kraju, wydanej w 29 tomach[3].
↑Naturforschende Gesellschaft inN.G.Zürich.Naturforschende Gesellschaft inN.G., Naturforschende Gesellschaft inN.G.ZürichNaturforschende Gesellschaft inN.G., Vierteljahrsschrift der Naturforschenden Gesellschaft in Zürich., t. v.18 (1873), Zürich :: Fäsi & Beer,, 1873 [dostęp 2019-10-13]. Brak numerów stron w książce
