Joël Dicker

Joël Dicker

Joël Dicker, 2016
Data i miejsce urodzenia	16 czerwca 1985 Genewa
Narodowość	szwajcarska
Język	francuski
Alma Mater	Uniwersytet Genewski
Dziedzina sztuki	literatura
Strona internetowa

Joël Dicker (ur. 16 czerwca 1985 w Genewie) – szwajcarski pisarz, jeden z najpopularniejszych autorów młodego pokolenia. Jego książki sprzedały się w milionowych nakładach i zostały przetłumaczone na ponad 40 języków. Został uznany za najbardziej poczytnego autora francuskojęzycznego we Francji w 2018 roku.

Życiorys

Joël Dicker w wieku dziesięciu lat założył magazyn przyrodniczy „La Gazette des animaux”, który poprowadził przez siedem lat, dzięki czemu otrzymał nagrodę Prix Cunéo pour la protection de la nature, za zaangażowanie w ochronę środowiska i uznany przez dziennik „Tribune de Genève” za najmłodszego szwajcarskiego redaktora naczelnego^[1][2]. Wykształcenie średnie zdobył w Genewie w Collège Madame de Staël. W wieku 19 lat zapisał się do Cours Florent, szkoły teatralnej założonej w 1967 roku przez François Florenta w Paryżu^[3]. Po roku wrócił do Szwajcarii i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Genewskim. Tytuł magistra prawa otrzymał w 2010 roku^[1]. Po studiach pracował jako asystent parlamentarny w Zgromadzeniu Federalnym^[4].

Twórczość

Joël Dicker, 2013

W 2005 roku, w wieku 20 lat, wydał swoje pierwsze teksty Le Tigre. Otrzymał za nie nagrodę Prix Interrégional Jeunes Auteurs (PIJA), przyznawaną młodym autorom w wieku 15-20 lat^[5]. W 2010 roku ukończył pisanie pierwszej powieści Ostatnie dni naszych ojców o relacjach Special Operations Executive, tajnej brytyjskiej agencji rządowej z francuskim Ruchem Oporu. W grudniu tego samego roku otrzymał Prix des Ecrivains Genevois (Prix SGE), nagrodę przyznawaną co cztery lata za rękopis^[1][6]. Powieść opowiada o relacjach Special Operations Executive, tajnej brytyjskiej agencji rządowej z francuskim Ruchem Oporu^[7].

W 2012 roku wydał drugą powieść Prawda o sprawie Harry’ego Queberta. Otrzymał za nią Grand prix du roman de l'Académie française^[8] i Prix Goncourt des lycéens^[9]. W 2012 roku otrzymał także nagrodę Prix de la Vocation przyznawaną przez Fondation Marcel-Bleustein-Blanchet^[10]. Do 2018 roku powieść sprzedała się w 5 milionach egzemplarzy na całym świecie i została przetłumaczona na 40 języków^[11][12]. W 2017 roku, na podstawie powieści, rozpoczęto realizację serialu Prawda o sprawie Harry’ego Queberta. Reżyserii serialu podjął się Jean-Jacques Annaud. W rolę Harry’ego Queberta wcielił się Patrick Dempsey^[13]. W 2015 roku wydał trzecią powieść Księga rodu z Baltimore^[14], a w 2018 roku czwartą La Disparition de Stephanie Mailer^[12].

Na początku 2019 roku opublikowano listę najczęściej czytanych francuskojęzycznych autorów we Francji w 2018 roku. Szwajcarski pisarz Joël Dicker znalazł się na pierwszym miejscu. Ranking, oparty na sprzedaży książek w 2018 roku, został opublikowany przez „L'Express”, RTL i Tite Live^[12].

Życie prywatne

Jest żonaty. Jego żona Constance jest psycholożką i pochodzi z Kanady^[15].

Dzieła

• Le Tigre, 2005
• Ostatnie dni naszych ojców, 2010
• Prawda o sprawie Harry’ego Queberta, 2012
• Księga rodu z Baltimore, 2015
• La Disparition de Stephanie Mailer, 2018
• L'Énigme de la chambre 622, 2020^[16]

Przypisy

1. Joël Dicker. Joël Dicker Website. [dostęp 2019-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-20)]. (ang.).
2. Joël Dicker, star de l’écriture, chez Garin. Le Dauphiné. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
3. Richard Werly: A Paris, Joël Dicker et la vérité sur l'affaire DS4. Le Temps. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
4. Clavière Geoffroy: Interview de Joël Dicker. Les Observateurs. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
5. Joël Dicker. PIJA. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
6. Joël Dicker. Société Genevoise des Ecrivains. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
7. Ostatnie dni naszych ojców Joël Dicker. Lubimyczytac.pl. [dostęp 2019-06-14].
8. Grand Prix du Roman de l'Académie française 2012 à Joël Dicker. La Lettre du Libraire. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
9. Joël Dicker Goncourt des Lycéens 2012 avec „La vérité sur l'affaire Harry Quebert”. L'OBS. [dostęp 2019-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-29)]. (fr.).
10. Christophe Ono-dit-Biot: Joël Dicker, Prix de la Vocation 2012. Le Point. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
11. Marianne Enault: Joël Dicker : „Le dimanche est un jour très créatif”. Le Journal du Dimanche. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
12. Schweizer Autor Joël Dicker führt Hitliste 2018 in Frankreich an. Aargauer Zeitung. [dostęp 2019-06-14]. (niem.).
13. The Truth About the Harry Quebert Affair. IMDb. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
14. «Le Livre des Baltimore», trop beau pour être vrai. Le Temps. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
15. Coralie Vincent: La vérité sur l'affaire Harry Quebert : qui est Constance, la femme de Joël Dicker ?. Closer. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
16. L'Énigme de la Chambre 622 [online] [dostęp 2021-07-19]  (pol.).

Linki zewnętrzne

• Joël Dicker w bazie IMDb (ang.)
• Joël Dicker w bazie Filmweb

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000360154135
• VIAF: 221099622
• LCCN: no2013014776
• GND: 1027690041
• NDL: 001177479
• BnF: 165608996
• SUDOC: 164296344
• SBN: RMBV286405
• NKC: xx0177709
• RSL: 000145765
• BNE: XX5318832
• NTA: 354065505
• BIBSYS: 13001683
• CiNii: DA18082956
• Open Library: OL7171249A
• PLWABN: 9810552019605606
• NUKAT: n2012277333
• J9U: 987007499011705171
• PTBNP: 1546577
• CANTIC: a11825662
• LNB: 000200445
• NSK: 000636387
• CONOR: 228887651
• KRNLK: KAC201323050

Encyklopedie internetowe:

• БРЭ: 3902133
• SNL: Joël_Dicker