Propagował rozwój sztuki stosowanej. Przeciwstawiając się bezkrytycznemu naśladowaniu wzorów obcych lansował ideę ożywienia krajowego rzemiosła artystycznego i sztuki pierwiastkami czerpanymi z rodzimej kultury ludowej. M.in. już w 1903, współpracując z księdzem Józefem Londzinem, wraz z Bogdanem Hoffem był współkomisarzem wystawy ludoznawczej w Cieszynie[1]. W 1912 był organizatorem „Wystawy Architektury w Otoczeniu Ogrodowym” dotyczącej zagadnień architektury i mieszkania. W 1925 był komisarzem polskiego pawilonu na Międzynarodowej Wystawie Nowoczesnych Sztuk Dekoracyjnych i Przemysłowych (Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes) w Paryżu, na której narodziło się polskie Art déco[1]. Trzy lata później sam Warchałowski pisał: „...tam dopiero, nad brzegami Sekwany odzyskaliśmy naszą niepodległość artystyczną”[1]. Promował młodych lub nieznanych artystów, m.in. rzeźbiarza Jana Szczepkowskiego[1]. W 1913, na łamach „Czasu”, wylansował młodą plastyczkę Zofię Lubańską (później Stryjeńską). W latach międzywojennych wypromował malarza i grafika Jana Wałacha, któremu później, w 1934, zorganizował wielką wystawę retrospektywną w Kamienicy Baryczków na rynku Starego Miasta w Warszawie[1].
W ostatnich latach życia pracował dla MSZ jako doradca artystyczny w sprawach urządzenia wnętrz przedstawicielstw dyplomatycznych RP za granicą.
Autor prac: O sztuce stosowanej (1904), Książka (1910), W sprawie restauracji Wawelu (...), Polska sztuka dekoracyjna (1928), Zofia Stryjeńska (1929), Jan Szczepkowski, snycerz i rzeźbiarz (1932) i in. Sam również projektował kilimy i malował.
Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Wyd. II popr. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 777. [dostęp 2020-06-05].
Michał Kawulok: Sztuka Jana Wałacha na tle działalności i piśmiennictwa Jerzego Warchałowskiego, Towarzystwo Naukowe KUL, 2019, s. 284. ISBN 978-83-7306-847-6
.jpg)
