Jerzy Sochocki

Jerzy Sochocki
Ilustracja
Jerzy Sochocki w mundurze podporucznika c. k. Pułku Piechoty Nr 55
pułkownik saperów pułkownik saperów
Pełne imię i nazwisko

Jerzy Józef Jan Sochocki

Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1895
Lwów

Data i miejsce śmierci

14 października 1974
Birmingham

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Grupa Saperów

Stanowiska

dowódca grupy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania włoska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola Medal Rannych – jednokrotnie ranny (Austro-Węgry)

Jerzy Józef Jan Sochocki[a] (ur. 1 kwietnia 1895 we Lwowie, zm. 14 października 1974 w Birmingham) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 1 kwietnia 1895 we Lwowie, w rodzinie Jana, urzędnika Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie, i Malwiny z Jägermannów[4]. Był starszym bratem Czesława (1907–1940), porucznika kawalerii, zamordowanego w Katyniu[5]. W 1912 ukończył naukę w klasie VIIa c. k. Wyższej Szkoły Realnej w Stanisławowie i otrzymał świadectwo dojrzałości z wynikiem „dojrzały większością głosów”[6][7]. W szkole był przewodniczącym zarządu kółka historyczno-literackiego i sekretarzem zarządu kółka chemiczno-przyrodniczego[8].

W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w szeregach 3 i 6 pułku piechoty Legionów Polskich. W listopadzie 1915 wcielony został do cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był 55 pułk piechoty[9]. Na podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1918[10]. Walczył na froncie włoskim. 5 listopada 1918 dostał się do niewoli[11]. Po ucieczce z niewoli przedostał się do Francji. W grudniu 1918 przyjęty został do Armii Polskiej we Francji i przydzielony do batalionu saperów, z którym w maju 1919 wrócił do kraju. 19 czerwca 1919 został mianowany porucznikiem z dniem 24 maja 1919[12]. 20 maja 1920 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii gen. Hallera, z zatwierdzeniem stopnia porucznika, zaliczony do Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny[13]. 25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w piechocie, grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[14].

Od maja 1919 dowodził kompanią i pełnił obowiązki dowódcy XVIII batalionu saperów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 53. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[15]. W kwietniu 1923 został przeniesiony z 1 pułku saperów do 4 pułku saperów w Sandomierzu na stanowisko dowódcy X batalionu saperów[16]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 17. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. 26 sierpnia 1925 został przeniesiony do 6 pułku saperów w Przemyślu na stanowisko dowódcy XI batalionu saperów[17][18]. 2 maja 1926 został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[17][19]. Od 2 kwietnia do 1 sierpnia 1928 pełnił obowiązki dowódcy pułku[17]. 3 stycznia 1929 został odkomenderowany na kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[17]. W kwietniu został przeniesiony do kadry oficerów saperów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do 3 Brygady Saperów w Poznaniu na stanowisko I oficera sztabu[20]. Obowiązki na nowym stanowisku objął 3 lipca 1929 po ukończeniu kursu[17]. W czerwcu 1930 ogłoszono zwolnienie go z zajmowanego stanowiska i oddanie do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII, lecz 10 lipca zarządzenie zostało unieważnione[21][17]. 14 stycznia 1931 został przydzielony na IV dwunastomiesięczny kurs fortyfikacyjny przy Szkole Podchorążych Inżynierii w Warszawie[22]. 16 grudnia tego roku wrócił z kursu i objął obowiązki I oficera sztabu[23]. Trzy dni później otrzymał przeniesienie na stanowisko szefa Fortyfikacji Obszaru Warownego „Wilno”, lecz 22 lutego 1932 zarządzenie w tej sprawie zostało unieważnione[23].

4 marca 1932 objął obowiązki szefa Fortyfikacji Grudziądz[23][24][25]. Z dniem 15 września 1933 został przeniesiony do Szefostwa Fortyfikacji Toruń na stanowisko szefa[26], lecz obowiązki objął dopiero 23 listopada tego roku[23]. 27 czerwca 1935 został podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[27][28]. W kwietniu 1936 przydzielony został do sztabu inspektora saperów i szefa fortyfikacji, generała brygady Mieczysława Dąbkowskiego. W marcu 1939 był przydzielony do rezerwy personalnej oficerów przy Inspektorze Saperów na stanowisko kierownika robót[29].

W kampanii wrześniowej 1939 służył w Dowództwie Saperów Naczelnego Dowództwa. Po zakończeniu kampanii internowany w Rumunii, uciekł. W 1940 dostał się do Francji, potem do Wielkiej Brytanii. Pełnił służbę w Polskich Sił Zbrojnych. Od czerwca 1940 w Szkocji kierował Grupą Fortyfikacyjną w 10 Brygadzie Kawalerii. W październiku tego roku objął dowództwo batalionu saperów I Korpusu. W listopadzie 1941 przeniesiony został do Brygady Szkolnej.

W następnym roku skierowany został do służby w Armii Polskiej na Bliskim Wschodzie. W czerwcu 1942 mianowany został dowódcą 10 batalionu saperów. Na jego czele odbył kampanię włoską. Walczył i odznaczył się pod Monte Cassino i Ankoną. 1 marca 1944 awansował na pułkownika. W czerwcu 1945 objął dowództwo Grupy Saperów 2 Korpusu. Od marca do maja 1947 dowodził Bazą 2 Korpusu. Po przeniesieniu z Włoch do Wielkiej Brytanii został zdemobilizowany.

Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Osiedlił się w Birmingham. Pełnił funkcję delegata rządu RP na Midlandy[30]. Był prezesem Koła Związku Ziem Wschodnich w Birmingham[30]. 11 listopada 1964 Prezydent RP August Zaleski nadał mu stopień generała brygady[31]. Zmarł 14 października 1974 w Birmingham i został pochowany na cmentarzu Handsworth[32][30].

Od 1921 był żonaty z Adelą Olgą z domu Mikulaschek, z którą miał syna Jerzego Jana (ur. 16 lutego 1922)[33][32][34].

Ordery i odznaczenia

26 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[44][45].

austro-węgierskie

Uwagi

  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imion i daty urodzenia generała z „Sochocki Jerzy Józef ur. 1 kwietnia 1894” na „Sochocki Jerzy Józef Jan ur. 1 kwietnia 1895”[1]. W ewidencji cesarskiej i królewskiej Armii figurował jako Georg Sochocki[2][3].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1936, s. 32.
  2. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 375, 636.
  3. ↑ Kolekcja ↓, s. 12.
  4. ↑ Korczyk 2000 ↓, s. 628.
  5. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 581.
  6. ↑ Sprawozdanie 1912 ↓, s. 56, 58.
  7. ↑ Korczyk 2000 ↓, s. 628, tu zakończenie nauki w 1910.
  8. ↑ Sprawozdanie 1912 ↓, s. 35, 36.
  9. ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 636.
  10. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 375.
  11. ↑ Kolekcja ↓, s. 18.
  12. ↑ Kolekcja ↓, s. 15.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920, s. 412.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 grudnia 1920, s. 1344.
  15. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 232.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 27 kwietnia 1923, s. 273.
  17. ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 8.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 64 z 17 czerwca 1925, s. 323.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 46 z 25 października 1926, s. 379.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 124.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 201.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 41.
  23. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 9.
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 238.
  25. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 843.
  26. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 201.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 66.
  28. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 242.
  29. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 426.
  30. ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 27, s. 107–108, Grudzień 1974. Koło Lwowian w Londynie. 
  31. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 168.
  32. ↑ a b c Korczyk 2000 ↓, s. 629.
  33. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 5.
  34. ↑ Jerzy Józef Jan Sochocki M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2022-09-15].
  35. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 104, błędnie jako „Suchocki”.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 78 z 12 sierpnia 1924, s. 446, sprostowano nazwisko z „Suchocki” na „Sochocki”.
  37. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-26].
  38. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu "Odrodzenia Polski". „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 7, Nr 3 z 24 kwietnia 1969. 
  39. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 248.
  40. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-26].
  41. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska” - tu jako mjr Jerzy Sochecki.
  42. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 408.
  43. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.
  44. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-26].
  45. ↑ Korczyk 2000 ↓, s. 629, wg autora był odznaczony Krzyżem Niepodległości.
  46. ↑ a b c d e f g Kolekcja ↓, s. 14.

Bibliografia

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!