Jerzy Nyga (ur. 16 kwietnia 1931 w Bieruniu Starym, zm. 26 maja 2017 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, proboszcz parafii św. Józefa w Katowicach-Załężu, przewodniczący Diecezjalnej Komisji Sztuki Sakralnej, wykładowca Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach, Kapelan Jego Świątobliwości.
Życiorys
Urodził się 16 kwietnia 1931 roku w Bieruniu Starym[1] jako syn mistrza malarskiego Jana i Anny z domu Bieniek[2]. Był starszym bratem Romana Nygi, późniejszego artysty-malarza[3]. Został ochrzczony w tutejszym kościele św. Bartłomieja Apostoła. W 1945 roku rozpoczął naukę w Gimnazjum Ogólnokształcącym w Katowicach, a w 1950 roku przeniósł się do Niższego Seminarium Duchownego im. św. Jacka w Katowicach, gdzie rok później zdał egzamin dojrzałości[2].
Jeszcze w 1951 roku rozpoczął studia w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Święcenia diakonatu przyjął w Krakowie od bpa Franciszka Jopa 16 czerwca 1956 roku, a prezbiteratu w Katowicach 24 czerwca 1956 roku z rąk bpa Zdzisława Golińskiego[2]. Po wakacyjnym zastępstwie w parafii Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Czechowicach-Dziedzicach był wikariuszem w parafiach: św. Jerzego w Rydułtowach (w latach 1956–1959), Przemienienia Pańskiego w Bobrownikach Śląskich (lata 1959–1964), św. Jadwigi Śląskiej w Chorzowie (lata 1964–1968[4]; pełnił też funkcję kapelana szpitala[3]) i Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bielsku-Białej (w 1968 roku)[5].
W styczniu 1969 roku mianowano go wikariuszem parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Orzeszu (w 1971 roku był jej ekonomem[5][6]), gdzie objął także urząd rektora orzeskiego kościoła św. Wawrzyńca, powierzając mu za cel stworzenie samodzielnej stacji duszpasterskiej oraz renowację świątyni[2]. 5 maja 1971 roku[1] został mianowany wikariuszem-pomocnikiem w rodzinnej starobieruńskiej parafii św. Bartłomieja Apostoła z pomocą w odbudowie spalonego kościoła św. Walentego[2].
29 sierpnia 1971 roku został wyznaczony administratorem, a od 11 października tego samego roku proboszczem parafii św. Józefa w Katowicach-Załężu[5]. Z jego inicjatywy przy późniejszej ulicy Obroki w 1972 roku został ustanowiony punkt katechetyczny, który był początkiem późniejszej parafii Podwyższenia Krzyża Świętego i św. Herberta[7]. W 1986 roku otrzymał tytuł Kapelana Jego Świątobliwości[8], a od 1994 roku był prezesem Stowarzyszenia Pomocy św. Łazarza[5].
Od 1967 był członkiem Diecezjalnej Komisji Sztuki Sakralnej, pełniąc w latach 1980–2006 funkcję przewodniczącego, a do końca 2012 roku jego zastępcy[2]. W latach 1972–1975 brał udział w I Synodzie Diecezji Katowickiej w komisjach duszpasterstwa dorosłych i sztuki sakralnej[5]. Poza tym był diecezjalnym duszpasterzem środowisk twórczych i wykładowcą konserwacji zabytków w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Katowicach[9].
Funkcję proboszcza załęskiej parafii pełnił do 13 sierpnia 2000 roku, będąc wówczas drugim najdłużej urzędującym proboszczem załęskiej parafii (po ks. prałacie Józefie Kubisie)[5]. Po przejściu na emeryturę zamieszkał na terenie swojej rodzinnej parafii w Bieruniu Starym i tam pomagał w pracy duszpasterskiej[8].
Zmarł 26 maja 2017 roku w Bieruniu. Spoczął na cmentarzu parafialnym przy ulicy Krakowskiej[8].
Wybrane publikacje
- JerzyJ. Nyga JerzyJ., Architektura sakralna a ruch odnowy liturgicznej: na przykładzie obiektów diecezji katowickiej, Katowice: „Książnica”, 1990, ISBN 978-83-7025-023-2 (pol.). Brak numerów stron w książce[10]
- JerzyJ. Nyga JerzyJ., Bogu i ludziom: nowe kościoły w diecezji katowickiej, Katowice: Księgarnia św. Jacka, 1996, ISBN 83-901087-9-8 (pol.). Brak numerów stron w książce[10]
Przypisy
Bibliografia
