![](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/72/Disambig.svg/25px-Disambig.svg.png) |
Ten artykuł dotyczy skoczka narciarskiego. Zobacz też: Jerry Martin. |
Jerry Kenneth Martin (ur. 18 sierpnia 1950 w Minneapolis) – amerykański skoczek narciarski. Dwukrotny olimpijczyk (1972 i 1976), uczestnik mistrzostw świata seniorów (1970 i 1974) i mistrzostw świata w lotach narciarskich (1975). Trzy razy zwyciężał w Tygodniu Lotów Narciarskich rozgrywanym na Copper Peak w Ironwood (1973–1975). Trzykrotny mistrz kraju. Po zakończeniu kariery został trenerem skoków narciarskich i działaczem sportowym.
Jego brat, Jay Martin, również był skoczkiem narciarskim i olimpijczykiem (1968)[1].
Życiorys
Martin zaczął trenować skoki narciarskie w wieku 5 lat, za sprawą swojego ojca, Kena. W 1965, jako 14-latek, zdobył mistrzostwo Stanów Zjednoczonych juniorów, będąc najmłodszym w historii skoczkiem, który tego dokonał. W 1967 został zaproszony do treningów z reprezentacją Stanów Zjednoczonych w skokach narciarskich, z którą wyleciał na zawody rozgrywane w Europie[2]. Na przełomie 1967 i 1968 po raz pierwszy wziął udział w Turnieju Czterech Skoczni – w każdym z konkursów 16. jego edycji plasował się w siódmej dziesiątce, kończąc turniej na 64. lokacie[3]. Brał udział w testach amerykańskiej reprezentacji przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 1968, jednak nie zdołał się do niej zakwalifikować. Do amerykańskiej reprezentacji został ostatecznie włączony rok później i znajdował się w jej składzie do zakończenia kariery w 1976[2]
W 1970 zadebiutował w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym – na skoczni normalnej był 44., a na dużej 48. W 1971 bez sukcesów brał udział w Igrzyskach Narciarskich w Lahti i Festiwalu Narciarskim w Holmenkollen[3]. W tym samym roku zdobył pierwsze mistrzostwo Stanów Zjednoczonych. Ponadto skokiem na odległość 345 stóp (około 105 metrów) ustanowił rekord Pine Mountain Jump w Iron Mountain – wynik ten był wówczas najlepszym rezultatem uzyskanym kiedykolwiek w Ameryce Północnej[2]. Latem 1971, podczas pracy w firmie Brisson Stucco, prowadzonej przez trenera Eda Brissona stracił wzrok w prawym oku – podczas mocowania rusztowania do ceglanej ściany gwóźdź przybijany przez pomagającego tynkarzom Martina złamał się, wbijając się w jego oko. Mimo wypadku, z początkiem sezonu zimowego Martin powrócił do treningów, a następnie kontynuował karierę, skacząc z jednym sprawnym okiem[4].
W 1972 zwyciężył w amerykańskich kwalifikacjach olimpijskich, dzięki czemu pojechał na igrzyska w Sapporo[2], na których uplasował się w czwartej dziesiątce – na skoczni normalnej był 34., a na obiekcie dużym 36[5]. W 1973 zwyciężył w Tygodniu Lotów Narciarskich rozgrywanym na Copper Peak w Ironwood. W swojej najlepszej próbie uzyskał wówczas 137 metrów[3], ustanawiając nowy rekord obiektu[6]. W tym samym roku zdobył także drugie w karierze mistrzostwo kraju seniorów[2]. W 22. Turnieju Czterech Skoczni notował najlepsze w karierze wyniki w tej imprezie, plasując się na przełomie drugiej i trzeciej dziesiątki pierwszych trzech konkursów (kolejno: 13., 24. i 20.). Za sprawą słabego występu w kończących turniej zawodach w Bischofshofen (61. lokata), w ostatecznej klasyfikacji turnieju zajął 28. pozycję. W lutym 1974 po raz drugi wygrał Tydzień Lotów Narciarskich w Ironwood[3], skokiem na odległość 144 metrów poprawiając rekord Copper Peak[6]. W tym samym miesiącu wystartował w mistrzostwach świata seniorów, plasując się na 39. lokacie w konkursie na skoczni normalnej. W 1975 po raz trzeci i ostatni triumfował w Tygodniu Lotów Narciarskich w Ironwood[3], ponownie poprawiając rekord obiektu (147 metrów)[6]. Wynik ten, uzyskany 7 lutego 1975, jest jednocześnie jego rekordem życiowym[7]. Zajął 18. pozycję w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 1975[3]. W tym samym roku zdobył trzeci tytuł mistrza kraju, a także ustanowił nowy rekord skoczni Suicide Hill w Ishpeming (284 stopy, czyli około 86,5 metra). W 1976 zwyciężył w mistrzostwach Kanady. Zarówno w mistrzostwach Stanów Zjednoczonych, jak i w amerykańskich kwalifikacjach olimpijskich w tym roku zajmował z kolei drugie lokaty[2]. Na igrzyskach w Innsbrucku uplasował się na 27. pozycji na skoczni normalnej i na 32. na obiekcie dużym[5]. W tym samym roku zakończył karierę[2].
Po zakończeniu kariery został trenerem skoków narciarskich, a także działaczem sportowym – pełnił między innymi funkcję prezydenta klubu narciarskiego z Minneapolis i zajmował się treningiem miejscowych juniorów[2]. W 2008 został włączony do amerykańskiej galerii sławy skoków narciarskich (The American Ski Jumping Hall of Fame)[8].
Osiągnięcia
Indywidualnie
1972 Sapporo
|
–
|
34. miejsce (skocznia normalna), 36. miejsce (skocznia duża)
|
1976 Innsbruck
|
–
|
27. miejsce (skocznia normalna), 32. miejsce (skocznia duża)
|
Indywidualnie
Indywidualnie
Przypisy
Bibliografia
Indywidualnie |
|
---|
Skocznia normalna indywidualnie |
|
---|
Skocznia duża indywidualnie |
|
---|