Jelizawieta Andriejewna Ławrowska, ros. Елизавета Андреевна Лавровская (ur. 1 października?/13 października 1845 w Kaszynie w guberni twerskiej, zm. 4 lutego 1919 w Moskwie[1]) – rosyjska śpiewaczka, mezzosopran.
Życiorys
Studiowała w Konserwatorium Petersburskim u Henriette Nissen-Saloman[1]. Debiutowała w 1867 roku w Petersburgu rolą w Orfeuszu i Eurydyce Ch.W. Glucka[1][2][3]. Jej śpiew zachwycił obecną na przedstawieniu wielką księżnę Helenę Pawłowną, która umożliwiła jej dalsze studia u Pauline Viardot w Paryżu[3]. W latach 1868–1872 i 1879–1880 była solistką Teatru Maryjskiego[1][2]. Wielokrotnie koncertowała w Niemczech, Austrii, Włoszech i Wielkiej Brytanii[1]. Wystąpiła na wystawie światowej w Paryżu w 1878 roku[3]. W latach 1890–1891 śpiewała w Teatrze Bolszoj w Moskwie[1][2][3]. Od 1888 roku wykładała w Konserwatorium Moskiewskim[1][2][3].
Była podziwiana przez Piotra Czajkowskiego, który zadedykował jej swoje 6 romansów op. 27[1][2][3] oraz kwartet wokalny Noc[1]. To Ławrowska zachęciła kompozytora do napisania opery Eugeniusz Oniegin[3]. Swoje pieśni dedykował jej także Siergiej Rachmaninow[1].
W 1871 roku poślubiła księcia Piotra Certielewa[3].
Przypisy
