PROFILBARU.COM

Jekatierina Brieszko-Brieszkowska
Екатерина Константиновна Брешко-Брешковская
Data i miejsce urodzenia	13?/25 stycznia 1844 ; Iwanowe, gubernia witebska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	12 września 1934 ; Chvaly, Czechosłowacja
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jekatierina Konstantinowna Brieszko-Brieszkowska, zd. Wierigo (ur. 13 stycznia^?/25 stycznia 1844 w Iwanowym w powiecie newelskim guberni witebskiej, zm. 12 września 1934 w Chvalach k. Pragi) – rosyjska rewolucjonistka, działaczka Narodnej Woli, następnie partii eserowców.

Życiorys

Pochodziła z rodziny właściciela ziemskiego. Odebrała domowe wykształcenie w rodzinnym majątku Ługowiec. Według własnych wspomnień jeszcze we wczesnej młodości, pod wpływem współczucia dla ubogich chłopów, robotników i służących, jak również przekonana, że nie da się pogodzić chrześcijaństwa i niewoli chłopów^[1], postanowiła "żyć tylko dla ludu"^[2].

W młodym wieku zaangażowała się w działalność społeczną, organizując na wsi artele, stowarzyszenia wzajemnej pomocy, kasy oszczędności, a także szkołę, w której sama przez dziesięć lat nauczała. Założone przez nią kasy i szkoła zostały jednak zamknięte, gdy inni przedstawiciele miejscowej szlachty oskarżyli ją o prowadzenie antyrządowej propagandy. Wówczas porzuciła męża i dziecko, by zaangażować się w nielegalną działalność polityczną^[1]. W 1873-1874 razem z innymi działaczami Narodnej Woli brała udział w akcji "pójścia w lud"^[1]^[3]. Posługiwała się wówczas fałszywym nazwiskiem Fiokła Kosoj^[2]. Aresztowana w 1874, spędziła trzy lata w więzieniu w oczekiwaniu na proces^[2]. Została postawiona przed sądem w tzw. procesie 193 i skazana na pięć lat pracy przymusowej^[1]. Była pierwszą w Rosji kobietą skazaną na katorgę w obozach nad Karą w regionie Nerczyńska^[1]. Bez powodzenia starała się zbiec, za co została skazana na 4 lata katorgi i 40 batów, tej jednak części kary nie wykonano^[1] w obawie o wybuch buntu wśród innych więźniów^[2]. W latach 1885–1893 przebywała na przymusowym osiedleniu na Zabajkalu^[1]. Powrót do Rosji europejskiej umożliwiła jej amnestia ogłoszona z okazji koronacji Mikołaja II na cesarza Rosji^[2]. Już po dwóch latach od zwolnienia, z powodu aktywnego prowadzenia rewolucyjnej agitacji, poszukiwana przez policję przeszła do podziemia i w konspiracji podróżowała po całej Rosji z fałszywymi dokumentami^[4].

Razem z Grigorijem Gerszunim tworzyła Partię Socjalistów-Rewolucjonistów (eserowców)^[1] oraz funkcjonującą w jej strukturach Organizację Bojową, która miała dokonywać zamachów na carskich urzędników i policjantów^[2]^[5]. Autorytet, jakim cieszyła się w kręgach dawnych narodowolców i socjaldemokratów, znacząco przyczynił się do ich skonsolidowania w partii. Była zwolenniczką terroru indywidualnego, w którym widziała jeden z ważniejszych środków działania na rzecz ludu^[4]. Do słuszności taktyki terrorystycznej przekonała m.in. Borysa Sawinkowa^[6].

W 1903 wyemigrowała do Genewy, gdzie współpracowała z Wiktorem Czernowem i Nikołajem Czajkowskim^[1]. Zajmowała się m.in. przygotowywaniem rewolucyjnych agitatorów działających w Rosji^[2]. W 1904 występowała na mityngach w Nowym Jorku, Bostonie, Filadelfii i Chicago^[7]. Wróciła nielegalnie do kraju na wieść o rewolucji w r. 1905. W lutym 1907 podczas II zjazdu eserowców opowiedziała się za utworzeniem wspólnego bloku swojej partii i liberalnej partii kadetów^[2]. W tym samym roku Jewno Azef wydał ją policji^[1], w rezultacie czego została aresztowana w Symbirsku^[2]. Rewolucjonistka przez trzy lata była więziona w twierdzy Pietropawłowskiej, następnie zesłano ją do Niżnie-Ilimska, a stamtąd do Kirienska. Po nieudanej próbie ucieczki została przetransportowana do Jakucka, a stamtąd do Irkucka i Minusinska. Odzyskała wolność po rewolucji lutowej^[1]. Specjalnym wagonem, dostarczonym przez lokalną Dumę miejską, przybyła do Piotrogrodu, skąd następnie podróżowała po kraju, agitując za Rządem Tymczasowym^[2] i wzywając inteligencję do pracy na pożytek ludu, twierdząc, że tak powinni postępować ludzie wierzący, idąc za wolą Chrystusa^[1].

Była zwolenniczką kontynuowania wojny aż do pokonania Niemiec, występowała przeciwko bolszewikom. W 1917 opuściła Komitet Centralny eserowców, gdy partia ogłosiła wycofanie poparcia dla kierującego Rządem Aleksandra Kiereńskiego - Brieszko-Brieszkowska wysoko go ceniła i uważała, że jego działania ocaliły Rosję. Kiereński umożliwił jej zamieszkanie w Pałacu Zimowym^[2]. W 1917 wydała swoją autobiografię i napisała szereg broszur na bieżące tematy polityczne, przedstawiając w nich stanowisko eserowców. Opowiadała się za ustanowieniem w Rosji demokratycznej republiki, podziałem ziemi, równymi prawami wszystkich narodowości zamieszkujących Rosję, zniesieniem przywilejów klasowych, ustanowieniem powszechnej oświaty i ośmiogodzinnego dnia pracy^[2]. W lipcu 1917 została członkinią redakcji pisma "Wola Ludu". Apelowała do kobiet o wstępowanie do żeńskiego batalionu śmierci^[2]. Negatywnie przyjęła rewolucję październikową^[1].

Była deputowaną do Konstytuanty wybraną w listopadzie 1917 w guberni czernihowskiej z listy eserowców^[1]. Po rozpędzeniu Konstytuanty przez bolszewików brała w 1918 udział w pracach Komucza. Rok później opuściła Rosję i emigrowała najpierw do Stanów Zjednoczonych, stamtąd do Francji, a w 1924 do Czechosłowacji, gdzie mieszkała do końca życia^[1].

Jej syn Nikołaj Brieszko-Brieszkowski był pisarzem, dziennikarzem, działaczem politycznym rosyjskiej białej emigracji^[8].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Брешко-Брешковская [online], hrono.ru [dostęp 2017-04-03] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Екатерина Константиновна Брешко-Брешковская [online], hrono.ru [dostęp 2017-04-03] .
↑ Брешко-Брешковская [online], hrono.ru [dostęp 2017-04-03] .
↑ ^a ^b L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 100.
↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 107.
↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 116.
↑ L. Bazylow: Polityka wewnętrzna caratu i ruchy społeczne w Rosji na początku XX wieku. Warszawa: Książka i Wiedza, 1966, s. 100-101.
↑ Брешко-Брешковский Николай Николаевич [online], hrono.ru [dostęp 2017-04-03] .