Przyszedł na świat w rodzinie sędziego i porucznika policji. Do kapłaństwa przygotowywał się w Paryżu i po uzyskaniu dyspensy (ze względu na młody wiek) otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego arcybiskupa paryskiego w dniu 18 grudnia1790 roku. Początkowo pracował duszpastersko w diecezji Montauban. Na zaproszenie swego wuja, także kapłana, został kanonikiem katedry w Le Mans. Podczas rewolucji odmówił złożenia przysięgi cywilnej kleru co kosztowało go utratę pracy w parafii i nieomal życie. Początkowo zbiegł w przebraniu do Anglii, by ostatecznie wyemigrować do USA na wezwanie abpa Johna Carrolla, który poszukiwał kapłanów do pracy misyjnej wśród miejscowej białej ludności i Indian. Do Nowej Anglii przybył 3 października1796 roku. Pracował głównie wśród Rdzennych Amerykanów ze stanu Maine, a także w Bostonie. Podczas epidemii żółtej febry z 1798 roku zdobył wielki szacunek i uznanie za odwagę, a jego kazań słuchali również protestanci.
8 kwietnia1808 otrzymał nominację na biskupa nowo utworzonej diecezji bostońskiej. Sakrę przyjął dopiero półtora roku później (z powodu późnego dotarcia do Ameryki bulli nominacyjnej) w Baltimore z rąk abpa Carrolla. Po kilku latach okazało się, że jego stan zdrowia pogarszał się z powodu niesprzyjającego klimatu i choć wcześniej nie dopuszczał myśli o opuszczeniu swego ukochanego ludu, ostatecznie przyjął propozycję Ludwika XVIII i powrócił do ojczyzny w styczniu 1823 roku, obejmując rodzinne biskupstwo Montauban. 13 sierpnia1826 przeniesiony na urząd arcybiskupa metropolity Bordeaux. Na wniosek króla Ludwika Filipa1 lutego1836 został włączony do kolegium kardynalskiego. Zmarł jednak na udar zanim odebrał kapelusz i kościół tytularny. Pochowany został w archikatedrze w Bordeaux.
