Urodzona w Jerozolimie z ojca Kanadyjczyka i matki Izraelki dorastała w niewielkiej miejscowości koło Jerozolimy[1][2]. Jej ojciec, David Deckelbaum, z zawodu dentysta, wieczorami grywający na banjo, założył izraelski zespół folkowy, Jerusalem Taverners[3] (występujący i nagrywający w latach 1976–2002[4]). Uczył Ja’el śpiewu od najmłodszych lat[3]. To on po raz pierwszy umożliwił ośmioletniej córce zaprezentowanie się na scenie podczas festiwalu Drabina Jakubowa. Dzięki stałemu wsparciu ojca wychowała się na muzyce folk, pop, rocku lat 60., muzyce country i pieśniach irlandzkich oraz na piosenkach takich wykonawców jak: Bob Dylan, Leonard Cohen i Joni Mitchell[4].
Kariera artystyczna i społeczna
Mając 16 lat zdobyła pierwszą nagrodę w krajowym konkursie na najlepszą młodą piosenkarkę – wykonawczynię własnych piosenek. Na scenie towarzyszyli jej Jonatan Lewi i Sza’ul Eszet, jej przyszli współpracownicy. Występowała w klubach nocnych, na festiwalach śpiewając folkowe piosenki i wykonując covery Janis Joplin, Joni Mitchell i innych[1].
W 1999 roku wystąpiła jako solistka z Izraelską Orkiestrą Filharmoniczną na koncercie zorganizowanym na cześć The Beatles. Koncert była częścią światowego tournée, którego producentem, reżyserem i dyrygentem był George Martin (były aranżer i producent zespołu). Poznała wówczas piosenkarza Szelomo Arciego, z którym koncertowała przez ponad rok[1].
W 2004 roku Deckelbaum założyła, razem z Daną Adini i Keren Karoliną Awrac, tercet Habanot Nechama (Dziewczyny Pocieszenia). W 2007 roku zespół zadebiutował sygnowanym własną nazwą albumem, który w ciągu dwóch tygodni zdobył w Izraelu certyfikat Platynowej Płyty. W roku następnym ukazał się singiel zespołu, „So Far”[5], który został sprzedany w liczbie ponad 50 tysięcy kopii stając się w Izraelu hitem nr 1[6].
Przez kolejne pięciu lat występowała solo i z zespołem w całym Izraelu, jednocześnie tworząc i nagrywając materiał muzyczny na swój pierwszy solowy album. Współpracowali z nią wówczas: Jonatan Lewi (przyszły producent muzyczny albumu), klawiszowiec Sza’ul Eszet, gitarzysta Dani Dromi oraz perkusista Nir Mancur[1].
Album, zatytułowany Ground Zero, ukazał się w 2010 roku. Deckelbaum śpiewała i grała na gitarze. Była również autorką tekstów wszystkich 10 utworów, ich kompozytorką (oprócz jednego, który skomponował Jonatan Lewi) i współaranżerką. Album wydała we Francji miejscowa wytwórnia płytowa, Bad Reputation[7].
W 2011 roku wydała, tym razem w rodzinnym kraju, pod szyldem wytwórni The Eighth Note album שמחה ועצב (Joy & Sadness, nagrany w języku hebrajskim)[8].
W 2015 roku wydała swój trzeci album, Enosh – אנוש[9].
Yael Deckelbaum z zespołem The Mothers (Rudolstadt-Festival, 2018)
Znaczącym osiągnięciem Deckelbaum stała się współpraca z izraelskimi i palestyńskimi kobietami związanymi z rosnącym, oddolnym ruchem Women Wage Peace. Został on założony w następstwie operacji Ochronny Brzeg, podczas konfliktu izraelsko-palestyńskiego w 2014 roku, kiedy to kobiety reprezentujące wszystkie warstwy społeczeństwa izraelskiego zjednoczyły się, aby wywrzeć nacisk na rząd w celu osiągnięcia pokoju między Izraelczykami a Palestyńczykami[10].
W październiku 2016 roku tysiące żydowskich i arabskich kobiet wzięło udział w marszu nadziei nad Morze Martwe, aby wspólnie modlić się o pokój[2]. Kulminacja marszu nastąpiła 19 października, kiedy to ponad 4000 kobiet uczestniczyło we wspólnej żydowsko-muzułmańskiej modlitwie o pokój w Kasr al-Jahud, na północnym krańcu Morza Martwego. Tego samego wieczoru grupa zgromadziła 15000 swoich członków w proteście przed rezydencją premiera Binjamina Netanjahu w Jerozolimie, wzywając go do działania[11]. Deckelbaum skomponowała utwór „Prayer of the Mothers”, wykonywany przez zespół kobiet izraelskich i palestyńskich – żydówek, chrześcijanek i muzułmanek oraz świeckich. Piosenka, mająca ponad 3,5 miliona wyświetleń na YouTube (lipiec 2017), stała się na całym świecie hymnem nadziei, wykonywanym przez część zespołu na festiwalach i koncertach[2].
W najbliższych miesiącach pojadę do Brazylii, Argentyny, Francji i Stanów Zjednoczonych. Zapoczątkowałyśmy ten ruch, który czekał, by się ujawnić.
