Większa część korytarzy Jaskini Gorenickiej jest jasna. Główny ciąg jaskini tworzy kręty korytarz łączący dwa otwory. W rozszerzeniu korytarza znajduje się 7-metrowy komin, który wyprowadza na powierzchnię nad skałami. Spod niego prowadzi w głąb masywu ciasny, 15-metrowej długości korytarz, zamknięty „polewą”. Korytarze jaskini są wymodelowane przez wodę. Namulisko zostało całkowicie wyeksploatowane, w związku z tym pełny profil korytarzy ma zaznaczony wyraźnie dawny poziomem namuliska[1].
Historia poznania i eksploracji
Jaskinia znana jest od dawna, ale odwiedzana jest rzadko, znajduje się bowiem na uboczu, z dala od głównych dróg i szlaków turystycznych. W roku 1878 wyeksploatowano namulisko na cele nawozowe specjalnie wykopanym pionowym otworem. Powodem takiego rozwiązania była odmowa zezwolenia właściciela terenu, na którym znajdowały się naturalne otwory jaskini – klasztoru w Czernej – na prowadzenie eksploatacji. Römer pisze: Znaleziono w nim liczne kości ludzkie, ceramikę, narzędzia krzemienne, spaleniska oraz kości niedźwiedzia jaskiniowego, renifera i mamuta, a także licznie zwierząt współczesnych. W 1911 r. S.J. Czarnowski wymienia jaskinie pod nazwą Jaskinia Paczółtowicka, ale błędnie podaje jej lokalizację[1]. Po raz pierwszy sporządził plan i opis jaskini Kazimierz Kowalski w 1951 r.[3]. Aktualny plan jaskini sporządzili A. Górny i M. Szelerewicz na podstawie planów i pomiarów M. Czepiela[1].
Przypisy
↑ abcdefghiAdamA.PoloniusAdamA., Jaskinia Gorenicka, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2019-12-28].
↑Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2
↑K. Kowalski, Jaskinie Polski, tom. 1, Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951
