Grób inżyniera Jana Wernera na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w WarszawieGrób inżyniera Jana Wernera na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie
W 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej[1]. Był filistremKorporacji Akademickiej Sarmatia[potrzebny przypis]. W 1928, po uzyskaniu dyplomu inżyniera mechanika, rozpoczął pracę w fabryce silników Perkun SA w Warszawie jako konstruktor[1]. Został następnie kierownikiem jej biura konstrukcyjnego. Opracowano wówczas serię silników przemysłowych i do kutrów rybackich. W 1934 roku przeszedł do pracy w Biurze Studiów Państwowych Zakładów Inżynierii w Warszawie[1]. Współpracował przy stworzeniu silników PZInż.405 do samochodu Lux-Sport i PZInż.705 do ciężarówki PZInż 703[1].
Podczas niemieckiej okupacji i przejściu PZInż. pod zarząd niemiecki, powrócił do pracy w prywatnej fabryce Perkun, nadal zajmując się projektowaniem silników[1]. W czasie powstania warszawskiego był żołnierzem AK, zajmował się produkcją broni i miotaczy ognia.[2] Po wojnie objął stanowisko profesora Politechniki Łódzkiej, kierownika Katedry Cieplnych Maszyn Tłokowych Politechniki Łódzkiej. Tutaj też skonstruował wraz z Jerzym Wernerem (zbieżność nazwiska przypadkowa) i Mieczysławem Dębickim samochód ciężarowy Star 20 bazując na przedwojennych doświadczeniach przy samochodzie PZInż 703. Był szefem zespołu projektującego silnik S42 i ich pochodnych do Stara 20.
Wkrótce po wojnie został też kierownikiem Centralnego Biura Badań i Konstrukcji Zjednoczenia Przemysłu Motoryzacyjnego w Łodzi[1]. Brał udział w projektowaniu silników przemysłowych rodziny S-60, a także wielu silników, które nie weszły do produkcji, w tym silnika wysokoprężnego do samochodu FSO Warszawa z 1956 roku[1]. Od 1958 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, zajmował też stanowiska dziekana i prorektora na Politechnice Łódzkiej[1]. Był członkiem Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk[1].
Wydał drukiem pracę Silniki spalinowe małej i średniej mocy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwa Techniczne, wyd pierwsze 1957, drugie 1964 (wyd. 6 popr. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1983)[1].
_gr%C3%B3b.JPG)
_gr%C3%B3b_(2).JPG)
