Pochodził z rodziny muzycznej od pokoleń. Jego przodek Nicolas Champion w XV w. był nadwornym muzykiem Franciszka I, Thomas Champion był organistą królewskim w II poł. XVI w. a jego syn Jacques Champion organistą Henryk IV i Ludwika XIII[3]. Drugie nazwisko Chambonnières obrał po matce. Około 1640 został klawesynistą na dworze królewskim i pozostawał na służbie króla aż do śmierci. Był wirtuozem klawesynu, wyróżniającym się pięknym sposobem grania.
Jest najstarszym przedstawicielem szkoły klawesynistów francuskich. Sprawował mecenat nad młodymi muzykami. Wynajdywał uzdolnionych amatorów na prowincji i wysyłał do Paryża, aby kształcili u niego swój talent. W ten sposób znani stali się bracia Louis, François (wuj François Couperina "Le Grand") i Charles Couperinowie, którzy zagrali poranną serenadę na cześć Chambonnièra pod jego wiejską posiadłością w 1650[4]. Wykształcił wielu innych kompozytorów, w tym Jean-Henriego d’Angleberta i Roberta Camberta[1][2].
Uprawiał formę suity z doubles, wykształconą na gruncie muzyki lutniowej. W 1670 wydał Pièces de clavessin (2 tomy). Wywarł wpływ na klawesynistów niemieckich, szczególnie na Frobergera. Dzieła Chambonnières'a wydali P. Brunold i A. Tessier (Paryż 1925, 1967)[1].
Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
David Fuller: Chambonnières, Jacques Champion, Sieur de. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. C. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
Bohdan Pociej: Klawesyniści francuscy. PWM, 1968, s. 25.
.jpg)
