Po powrocie do Paryża w roku 1780, został w 1783 roku przyjęty do Akademii, za obraz Cierpienie Andromachy[3]. Uznanie wywołał swoim obrazem wykonanym na zlecenie króla Francji Ludwika XVIPrzysięga Horacjuszy (1784, obecnie w Luwrze), odpowiadającym nastrojom epoki rewolucji francuskiej[4]. Oddźwiękami rewolucji są: niedokończony obraz Przysięga rewolucjonistów malowany na polecenie Zgromadzenia Ustawodawczego oraz realistycznie ujęte Śmierć Marata, Przysięga w sali do gry w piłkę (1790), Portret Madame Sèriziat (1795, Luwr)[3]. Namalował też Porwanie Sabinek (1799).
Był dyktatorem mody. To jego pomysłem była fryzura à la Tytus oraz ubiór składający się z kusej bluzy, obcisłych spodni i wysokich do połowy uda butów. Marzeniem artysty było ozdobić rewolucję tak, by strój odpowiadał jej ideałom (na tym prawzorze oparty był uniform żołnierza z okresu cesarstwa)[8]. Zaprojektował również wiele dekoracji na uroczystości państwowe oraz komplet mebli wzorowanych na meblach rzymskich do swego atelier, który został wykonany przez czołowego ebenistę tamtych czasów Georges’a Jacoba[9][10].
Napoleon mianował go w roku 1804 swym nadwornym malarzem[11] i z tego okresu pochodzą główne dzieła Davida: Portret konny Napoleona na górze św. Bernarda, Le sacre zwany Koronacją Napoleona (1805–1807)[12], portret Napoleona w stroju koronacyjnym i Rozdanie orłów w 1810 roku[11]. Był też portrecistą (portret Madame Récamier na szezlongu[13]).
Po upadku Napoleona musiał uchodzić z Francji jako „królobójca”; w roku 1816 osiadł w Brukseli[14] gdzie nadal malował, skupiając swoje dzieła wokół starożytności oraz mitologii (Gniew Achillesa 1819)[15]. Wiek Jacques-Louisa sprawił, że dzieła te nie dorównywały już poprzednim.
↑BartłomiejB.KaczorowskiBartłomiejB., AnnaA.RossaAnnaA. (red.), Wielkie biografie. 2: Pisarze, kompozytorzy, artyści, t. 2, Encyklopedia PWN, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 265, ISBN 978-83-01-15107-2 [dostęp 2024-02-13].
Jan Baszkiewicz: Historia Francji. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1978. Brak numerów stron w książce
Jan Baszkiewicz, Stefan Meller: Rewolucja francuska 1789-1794: Społeczeństwo obywatelskie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983. ISBN 83-06-00848-0. Brak numerów stron w książce
Karol Estreicher: Historia sztuki w zarysie. Warszawa-Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982. ISBN 83-01-03664-8. Brak numerów stron w książce