Język ergatywno-absolutywny

Język ergatywno-absolutywny (ergatywny) – według typologii syntaktycznej język, w którym dla wyrażenia agensa (podmiotu zdania przechodniego, a właściwie zdania agentywnego) używa się specjalnego przypadku o nazwie ergatyw, a rolę podmiotu zdania aktywnego i pacjensa określa natomiast absolutyw^[1][2].

Do grupy tej należą m.in. język baskijski^[1], języki majańskie, język sumeryjski, język tagalski, a także język buruszaski, język awarski i niektóre inne języki kaukaskie^[3][4].

Przypisy

1. Majewicz 1999 ↓, s. 217.
2. Włodzimierz Pianka: Nieścisłości związane z terminem „kategoria” w polskiej i słowiańskiej terminologii lingwistycznej, w: Kategorie w języku. Język w kategoriach pod redakcją Marii Cichońskiej. 2009. s. 18. [dostęp 2017-12-08].
3. Milewski 1967 ↓, s. 240–242.
4. Across ergative languages, is there a case that typically marks arguments in copular & existential clauses?. [dostęp 2017-12-08].

Bibliografia

• Alfred Majewicz: Języki świata i ich klasyfikowanie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-01-08163-5.
• Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.

Linki zewnętrzne

• Języki nominatywne, ergatywne, aktywne, klasyfikujące. grzegorj.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-30)].

Encyklopedie internetowe (język):

• DSDE: ergative_sprog