Józef Grundmann, właśc. Werner Grundmann (ur. 13 października 1934, zm. 28 marca 1991 we Wrocławiu) – polski kolarz torowy, a następnie trener, m.in. Janusza Kierzkowskiego.
Zawodnik
Był czołowym polskim kolarzem torowym lat 50. Występował jako zawodnik Gwardii Łódź, Gwardii Wrocław i Sparty Wrocław. Trzynastokrotnie sięgał po mistrzostwo Polski – w sprincie (1954, 1955, 1956, 1958), tandemach (1961 z Augustynem Wacheckim), wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego (1957), wyścigu na 4000 m na dochodzenie (1954), wyścigu na 4000 m drużynowo (1953, 1955, 1957, 1958), wyścigu długodystansowym na 50 km (1953, 1954). Dwunastokrotnie poprawiał rekord Polski na różnych dystansach, w tym w latach 1954–1961 pięciokrotnie w wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego – od 1.14.2 do 1.12.1 i dwukrotnie w wyścigu drużynowym na 4000 m na dochodzenie (5.00.0 - 21 czerwca 1954 w Tule i 4.53.3 – 17 sierpnia 1958 w Krakowie). Razem ze Zbysławem Zającem był pierwszym polskim kolarzem torowym, który wystąpił po II wojnie światowej na Mistrzostwach Świata w Kolarstwie Torowym 1955. Łącznie reprezentował polskie barwy na tej imprezie czterokrotnie (1955, 1956, 1959, 1960), zawsze w sprincie, odpadając jednak za każdym razem w eliminacjach.
Trener
W 1961 został trenerem kolarstwa w Sparcie Wrocław, gdzie jego najwybitniejszym zawodnikiem był Janusz Kierzkowski, a w 1972 po upadku sekcji został trenerem w KS Dolmel Wrocław. W 1968 i 1973 został wybrany najlepszym trenerem Dolnego Śląska w Plebiscycie „Słowa Polskiego”.
Został pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu[1]. Od 1992 organizowany jest wyścig kolarski poświęcony jego pamięci – Memoriał Józefa Grundmanna. Jest patronem Wrocławskiego Toru Kolarskiego przy ul. Żmigrodzkiej.
Bogdan Tuszyński, Złota księga kolarstwa polskiego, wyd. Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", Warszawa 1995
Marek Ordyłowski, Zbigniew Schwarzer, Leonard Szymański, 50 lat wrocławskiego sportu 1945–1995, Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej, Wrocław 2007
