Italo Balbo urodził się 6 czerwca 1896 roku w Ferrarze. Jego ojciec Camillo, był nauczycielem[1].
W 1910 roku w wieku zaledwie 14 lat poznał generała Ricciotti Garibaldi, syna Giuseppe Garibaldiego i zaczął publikować artykuły w czasopiśmie wydawanym przez partię generała. Chciał wziąć udział we włoskiej ekspedycji militarnej do Albanii. Rok później wstąpił do partii Partito Mazziniano[2].
W 1911 roku przeniósł się do Mediolanu. Tu w 1914 roku zetknął się z Benito Mussolinim, wydającym wówczas dziennik Popolo d'Italia. Podobnie jak Mussolini uważał, że Włochy powinny wziąć udział w I wojnie światowej po stronie państw Ententy[3]. Niezależnie od swojej działalności w Mediolanie uczestniczył w działalności nawołujących do udziału w wojnie tzw. Fascio Rivoluzionario d'Azione Internazionalista w Ferrarze[4].
W I wojnie światowej Italo Balbo służył w jednostkach alpejskich armii włoskiej. Trzykrotnie odznaczany, dosłużył się rangi kapitana. Po wojnie pozostawał zatrudniony przez armię aż do maja 1920 roku[5] ukończył studia w Istituto Superiore di Scienze Sociali "Cesare Alfieri" na uniwersytecie we Florencji (dzisiejszy wydział nauk politycznych)[6] i podjął pracę jako urzędnik bankowy w Ferrarze.
W styczniu 1921 roku związał się z ruchem faszystowskim w Ferrarze[7]. Był organizatorem bojówek, które atakowały lewicowych polityków i przeciwników Mussoliniego, działających w okolicach rodzinnej Ferrary. Balbo był także aktywny na szczeblu krajowym. W czasie marszu na Rzym (1922 rok), mimo młodego wieku był już jednym z ważniejszych działaczy faszystowskich, a w roku 1924 został szefem Faszystowskiej Milicji[8]. Rok później objął wysokie stanowisko w ministerstwie gospodarki.
W 1926 roku niemający pojęcia o lataniu Balbo otrzymał od Mussoliniego stanowisko sekretarza lotnictwa. W związku z tą nominacją Balbo w błyskawicznym tempie nauczył się pilotażu i zdobył ogólne wykształcenie w dziedzinie lotnictwa. Stał się głównym budowniczym włoskiego lotnictwa wojskowego. W 1928 roku otrzymał stopień generałalotnictwa, zaś rok później objął także stanowisko ministra lotnictwa[9].
Na początku lat 30. XX wieku postać Balbo uzyskała światowy rozgłos za sprawą dwóch przeprowadzonych przezeń grupowych przelotów przez Ocean Atlantycki. W 1930 roku, w czasie pierwszego z tych lotów, Balbo z 12 samolotami przeleciał z Orbetello we Włoszech do Rio de Janeiro w Brazylii, zaś podczas drugiego, w 1933 roku, 24 maszyny przeleciały z Rzymu do Nowego Jorku i Chicago. W tym samym roku Balbo został namiestnikiem włoskiej koloniiLibii[10].
28 czerwca 1940 roku nad Tobrukiem samolot z lecącym Italo Balbo został zestrzelony przez włoską obronę przeciwlotniczą. Władze włoskie podały oficjalną informację, iż zestrzelenie nastąpiło w wyniku pomyłki[11].
Przypisy
↑Claudio G. Segre: Italo Balbo A Fascist Life. Berkeley: 1987, s. 6. ISBN 978-0-520-07199-5.
↑Claudio G.C.G.SegreClaudio G.C.G., Italo Balbo and the Colonization of Libya, „Journal of Contemporary History”, 7 (3/4), 1972, s. 141–155, JSTOR: 259909 [dostęp 2023-10-21](ang.).
(a) Jako premier w latach 1922-1929, 1922-1924, 1925-1929, 1926-1943, 1932-1936, 1933-1943 i 1943 pełnił jednocześnie urzędy ministra spraw zagranicznych, ministra wojny oraz ministra spraw wewnętrznych
.jpg)
.jpg)
