Jej rodzicami byli Antoni Marceli Dziedzic i Aleksandra Zajączkowska. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie ss. felicjanek w Zakładzie Sierot i Ubogich w Drohowyżu, który został założony przez hrabiego Stanisława Skarbka. Po zajęciu miasta, we wrześniu 1939 przez Armię Czerwoną, uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki) w dawnym gimnazjum żeńskim sióstr Notre Dame przy ul. Ochronek 8. W 1946 zdała eksternistycznie maturę w Krakowie[3][4].
W marcu 1956 rozpoczęła pracę w Telewizji Polskiej, zostając gospodynią programu publicystyczno-rozrywkowego Tele-Echo, który prowadziła do kwietnia 1981[6]. Ponadto w latach 1958–1960 była spikerką TVP[7], w latach 1965–1968 – jedną z prowadzących Dziennik Telewizyjny, a w latach 1977–1981 – twórczynią i kierowniczką redakcji kulturalnej w Dzienniku Telewizyjnym. W latach 1977–1980 prowadziła Festiwal Interwizji w Sopocie.
W kwietniu 1981 wytoczyła proces o zniesławienie dwóm dziennikarzom, Januszowi Ratzko i Jerzemu Pardusowi; po wieloletnim procesie w marcu 1988 wygrała w sądzie[8].
Jesienią 1983 powróciła do aktywności zawodowej, prowadząc autorski program Wywiady Ireny Dziedzic[9], który zszedł z anteny we wrześniu 1991.
W 1992 wydała książkę autobiograficzną pt. Teraz ja... 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu.
W latach 2002–2006 prezentowała swoje publicystyczne felietony w cotygodniowym cyklu Punkt widzenia w Programie I Polskiego Radia (w audycji: Muzyka i aktualności). Po felietonie, w którym mówiła o lustracji, ze współpracy zrezygnowano.
Po zakończeniu współpracy z Polskim Radiem w 2006 zaczęła prowadzić własny blog internetowy[10].
Sprawa „kłamstwa lustracyjnego”
W 2006 redakcja „Newsweeka” wymieniła Dziedzic jako jedną z dziennikarek, którym zarzucano tajną współpracę z SB w okresie PRL[8]. 30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego[11]. W 2011 Sąd Apelacyjny w Warszawie, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. W październiku 2012 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą[12]. Sprawę zakończył prawomocnie Sąd Apelacyjny w Warszawie, który 25 marca 2013 oddalił apelację IPN od wyroku I instancji[13].
Życie prywatne
W połowie lat 50. była związana z Janem Suzinem, z którym planowali wspólną przyszłość, ale ostatecznie ich związek rozpadł się[14]. Była związana z dziennikarzem Heinerem Tiede[3] i aktorem Ignacym Gogolewskim[5]. W latach 60. była żoną dziennikarza radiowego Janusza Bałłabana, z którym się rozwiodła[15]. Mieszkała na Saskiej Kępie w Warszawie[16].