Indonezyjska Partia Demokratyczna

Partai Demokrasi Indonesia

Państwo	Indonezja
Skrót	PDI
Data założenia	1973
Data rozwiązania	2003
Ideologia polityczna	Pancasila, Marheanizm

Indonezyjska Partia Demokratyczna (indonez. Partai Demokrasi Indonesia) – jedna z trzech legalnie działających partii (de facto będąca partią satelicką w stosunku do Golkar) podczas okresu Nowego Ładu (tj. dyktatorskich rządów gen. Suharto w Indonezji)^[1].

Historia

Po wyborach w 1971 roku, administracja Suharto w celu ułatwienia kontroli nad wszelkimi partiami opozycyjnymi, wprowadziła dla nich obowiązek zrzeszenia się w ramach jednej z dwóch koalicji politycznych (o profilu religijnym oraz sekularnym)^[2]. W marcu 1970 roku, Indonezyjska Partia Narodowa wraz z Partią Murba, Ligą Zwolenników Niepodległości Indonezji, Partią Katolicką oraz Indonezyjską Partią Chrześcijańską weszły w skład Demokratycznej Grupy Rozwoju (Kelompok Persatuan Pembangunan). Dwa lata później ugrupowanie koalicyjne zostało przekształcone w partię polityczną. 10 stycznia 1973 roku, członkowie Demokratycznej Grupy Rozwoju utworzyli Indonezyjską Partię Demokratyczną^[3].

Frakcje w ugrupowaniu

Od samego początku widoczna była daleko idąca ideologiczna polaryzacja w ugrupowaniu wynikająca z faktu, iż partię tworzące PDI wywodziły się z różnych tradycji politycznych^[4]. Największa z nich, Indonezyjska Partia Narodowa, odwoływała się w swoich działaniach politycznych do idei prezydenta Sukarno. Liga Zwolenników Niepodległości Indonezji była ugrupowaniem jawnie antykomunistycznym i wspierających "Nowy Ład". To z kolei kontrastowało z poglądami przedstawicieli Partii Murba, łączącymi marksizm z ideami narodowowyzwoleńczymi. Podział na frakcje widoczny był również na gruncie religijnym w przypadku starć pomiędzy partiami reprezentującymi mniejszości religijne, Partią Katolicką (reprezentującą indonezyjskich katolików) oraz Indonezyjską Partią Chrześcijańską (zrzeszającą protestantów).

Podział w partii

Wraz ze słabnięciem władzy Suharto, coraz bardziej widoczne były podziały funkcjonujące w PDI. Ugrupowanie podczas kolejnych wyborów cieszyło się najmniejszym poparciem spośród trzech legalnie istniejących partii politycznych.

W 1993 roku podczas kongresu PDI, córka prezydenta Sukarno – Megawati Soekarnoputri została wybrana nową przewodniczącą ugrupowania, zastępując rządzącego partią od 1986 roku Suryadiego. Rząd w obawie przed rosnącą popularnością Soekarnoputri, nie zaakceptował wyboru i zadecydował o organizacji nowych wyborów, lobbując wyraźnie za kandydaturą lojalnego wobec władzy Budi Harjono^[5]. Pomimo wysiłków kongres zadecydował ponownie o wyborze Soekarnoputri.

W czerwcu 1996 roku, zorganizowano kolejne wybory na przewodniczącego partii. Ze względu na naciski rządowe oraz funkcjonariuszy partyjnych lojalnych wobec Suharto, na kongres organizowany w Medanie nie zaproszono Megawati Soekarnoputri. Suryadi został ponownie wybrany na przewodniczącego PDI. Soekarnoputri nie uznała jego wyboru i w dalszym ciągu uważała się za liderkę ugrupowania. Jej zwolennicy zaś zabarykadowali się w siedzibie partii w Dżakarcie domagając się kolejnych wyborów. 27 czerwca 1996 roku zwolennicy Suryadiego wraz z pomocą sił rządowych zaatakowali siedzibę partii^[6]. Ostatecznie zwolennicy Soekarnoputri utrzymali budynek kontynuując jego okupację.

Okres dwuwładzy w partii widoczny był podczas wyborów do indonezyjskiej Izby Reprezentantów w 1997 roku, kiedy to Soekarnoputri wraz z jej frakcją nawoływali do oddania głosu na Zjednoczoną Partię na rzecz Rozwoju.

W październiku 1998 roku, po upadku władzy Suharto, Soekarnoputri wraz ze swoją frakcją utworzyła Demokratyczną Partię Indonezji – Walka (PDI-P)^[7].

Wybory w 1999 roku i rozpad

W wyborach parlamentarnych w 1999 roku, PDI zdobyła jedynie 0,62% ogółu oddanych głosów podczas gdy kierowana przez Soekarnoputri PDI-P wygrała wybory z wynikiem 33,74%^[8]. Fakt ten oznaczał nieuchronny rozpad ugrupowania. W 2003 roku członkowie PDI założyli Indonezysjką Partię Demokratyczną Awangarda, która w kolejnych wyborach nie uzyskała żadnego mandatu w indonezyjskim parlamencie.

Przypisy

1. B. R. O 'Gorman Anderson, Violence and the State in Suharto's Indonesia, Ithaca 2001.
2. Ł. Bonczol, Zrozumieć Indonezję, Warszawa 2012.
3. S. Eklof, Power and Political Culture in Suharto's Indonesia: The Indonesian Democratic Party (PDI) and Decline of the New Order (1986-98), Kopenhaga 2004, str. 55.
4. D. Y. King, Half-hearted Reform: Electoral Institutions and the Struggle for Democracy in Indonesia, Londyn 2003, str. 17.
5. A. Bahar, Biografi politik Megawati Soekarnoputri, 1993-1996, Dżakarta 1996, str. 84.
6. A. Schwarz, J. Paris, The Politics of Post-Suharto Indonesia, Nowy Jork 1999, str. 56.
7. G. van Klinken, The State and Illegality in Indonesia, Leiden 2010, str. 77.
8. L. Suryadinata, Elections and Politics in Indonesia, Singapur 2002, str. 99.

Kontrola autorytatywna (partia polityczna):

• ISNI: 0000000092485703
• VIAF: 135592293
• LCCN: n80113875
• J9U: 987007604685505171

Encyklopedie internetowe:

• Britannica: topic/Indonesian-Democratic-Party