Igrzyska frankofońskie (fr.Jeux de la Francophonie) – multidyscyplinarne zawody sportowe rozgrywane obecnie w interwale czteroletnim. Pierwsza edycja igrzysk odbyła się w roku 1989 w Casablance i Rabacie[1]. W igrzyskach startują zawodnicy z państw Frankofonii. Zawody są swoistym odpowiednikiem Igrzysk Wspólnoty Narodów.
Historia
Idea organizowania zawodów sportowych narodziła się w Québecu na kongresie szefów państw i rządów Frankofonii w roku 1987[1]. Pierwsze igrzyska odbyły się dwa lata później. Od 1997 roku impreza rozgrywana jest regularnie rok po igrzyskach olimpijskich. W 1997 na Madagaskarze i w 2001 w igrzyskach, które odbywały się w Kanadzie, startowali reprezentanci Polski[2][3]. Na pierwszych z wymienionych reprezentacja Polski nie zdobyła medali, na drugich natomiast Polacy zdobyli 21 medali i zajęli 4. miejsce w tabeli medalowej[4]. W listopadzie 2012 r., Stowarzyszenie Francja-Polska formalnie zaproponowało, aby zgłosić kandydaturę Warszawy[5] jako miasta-gospodarza IX Igrzysk Frankofonii w 2021 r.
Lista igrzysk frankofońskich
Liczby w nawiasach oznaczają liczbę zdobytych złotych medali.
Oprócz dyscyplin sportowych na igrzyskach są dyscypliny artystyczne i dyscypliny popularnonaukowe.
VII Igrzyska (Nicea 2013)
Ogółem w Igrzyskach wzięło udział 2759 uczestników, którym pomagało 1320 wolontariuszy z Nicei. W 2013 frankofońska młodzież przyjechała do Nicei, by współzawodniczyć w 7 dyscyplinach sportowych (lekka atletyka, judo, koszykówka, piłka nożna, tenis stołowy, zapasy w stylu wolnym, kolarstwo szosowe), w 7 dyscyplinach artystycznych (malarstwo i rzeźba, sztuka recytatorska, taniec, piosenka, fotografia, sztuka uliczna i cyrkowa, literatura) i 2 dyscyplinach popularnonaukowych (twórczość proekologiczna, twórczość informatyczna)[7]. Polacy, którzy startowali wyłącznie w dyscyplinach sportowych zdobyli w Nicei 27 medali[8] (w tym: 10 złotych, 4 srebrne, 13 brązowych).