28 listopada 2013 - 17 maja 2014
17 (z 6 konfederacji)
5 (w 5 miastach)
Nowa Zelandia
Australia
Kanada
Emilee Cherry (195)
Emilee Cherry (33)
IRB Women’s Sevens World Series (2013/2014) – druga edycja IRB Women’s Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla żeńskich reprezentacji narodowych w rugby 7.
W sierpniu 2013 roku IRB ogłosiła, że sezon będzie się składać z sześciu turniejów – w Dubaju, Atlancie, São Paulo, Kantonie, Amsterdamie i jeszcze jednej lokalizacji, która zostanie podana w późniejszym terminie – rozegranych w okresie od listopada 2013 do maja 2014 roku. Tylko pierwszy z nich odbył się łącznie z turniejem męskim, pozostałe zaś stanowiły odrębne zawody. Liczbę drużyn w każdym z turniejów ustalono na dwanaście, z czego osiem uczestniczyło we wszystkich zawodach sezonu, pozostałe natomiast wyłonione zostały w drodze eliminacji bądź rankingów z sześciu regionów podległych IRB[1][2]. Ostatecznie jednak szósty turniej nie został zorganizowany.
Sezon został zdominowany przez reprezentacje Nowej Zelandii i Australii, które rozstrzygnęły pomiędzy sobą cztery z pięciu finałów – zwycięstwami dzieląc się po równo – decydujący zatem okazał się turniej w USA, w którym zwyciężyły Nowozelandki, a Australijki poniosły porażkę w półfinałach. Tytuł obroniły zatem zawodniczki z Nowej Zelandii, trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej przypadło Kanadyjkom, które były jedynym zespołem spoza tej dwójki, któremu udało się awansować do finału jednego z zawodów[3][4]. Czołowa siódemka tego sezonu zyskała status core teams na kolejny sezon[5]. W klasyfikacji przyłożeń zwyciężyła Australijka Emilee Cherry, która została również najlepiej punktującą zawodniczką sezonu[6][7][8], a dzięki tym wynikom została też liderką klasyfikacji punktowej w historii cyklu[9]. Opublikowano też inne statystyki[10].
Wszystkie turnieje wchodzące w skład sezonu były transmitowane w Internecie na oficjalnej stronie IRB[11]. Dostawcą piłek na wszystkie turnieje sezonu była firma Gilbert[12], zaś panel sędziowski składał się z kobiet uzupełnionych o dwóch mężczyzn (Rasta Rasivhenge i James Bolabiu)[5][13].
Podobnie jak w przypadku męskich rozgrywek zwycięzcą cyklu został zespół, który podczas całego sezonu zdobył najwięcej punktów przyznawanych za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym turnieju. Każde z zawodów gromadziły dwanaście reprezentacji, z których osiem (Anglia, Australia, Hiszpania, Irlandia, Kanada, Nowa Zelandia, Rosja i USA) było stałymi uczestnikami cyklu (core teams), pozostałe natomiast wyłaniane były w drodze regionalnych eliminacji bądź rankingów[1]. Status core teams otrzymała czołowa ósemka Pucharu Świata 2013 zgodnie z zapowiedziami opublikowanymi przez IRB po zakończeniu inauguracyjnego cyklu[14][15]. Do każdego z turniejów została zaproszona Brazylia[1][16], pozostali uczestnicy byli ogłaszani przed poszczególnymi turniejami[17][18][19][20][21].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogą liczyć maksymalnie dwanaście zawodniczek. W fazie grupowej spotkania toczone są bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługuje odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. Po jej zakończeniu ustalany jest ranking – pierwsze osiem zespołów awansuje do ćwierćfinałów, pozostała czwórka walczy zaś o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty są ustalane kolejno na podstawie[22]:
W przypadku remisu w fazie pucharowej, organizowana jest dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecz finałowy składa się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmuje siedem minut[22].
Za zajęcie poszczególnych miejsc w każdym z turniejów przyznawane są punkty liczone do klasyfikacji generalnej[22]:
W przypadku tej samej ilości punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn są ustalane kolejno na podstawie[22]: