Hestia (stgr.Ἑστία Hestía ‘ognisko domowe’, łac.Vesta) – w mitologii greckiej córka Kronosa i Rei[1], siostra Zeusa, Demeter i Hery oraz Posejdona i Hadesa. Ślubowała dziewictwo, jak Artemida. Opiekunka ogniska domowego, podróżnych, nowożeńców i sierot. Hestia reprezentowała moralną ideę czystości i trwałości rodzinnego życia.
Chcieli ją poślubić Posejdon i Apollo[2], bogini jednak ślubowała dziewictwo, nie miała własnej rodziny[3]. W każdym domu w megaronie, między czterema słupami znajdowało się ognisko domowe, które było świątynią Hestii[3].
Gmina, miasto lub państwo były rozszerzoną rodziną, w budynkach publicznych płonęło święte ognisko[2], ogień wieczny[4], ciągle podsycany, aby nie zgasł[4].
Każde nowo narodzone dziecko, piątego dnia po urodzeniu, obnoszono dookoła ogniska oddając je Hestii w opiekę. Matka panny młodej rozpalała pierwszy raz ogień w nowym domu płomieniem pochodzącym z jej własnego domu[5][4] lub ze świętego ogniska[2]. Wyprawiający się w celu założenia nowej kolonii zabierali ogień z tego ogniska dla podtrzymania łączności z ojczyzną[2]. Gość przychodząc do domu, w którym nie był mile widziany, musiał złapać się krawędzi ogniska. Odtąd gospodarze nie mogli mu nic zrobić[6].
Kult Hestii miał rodowód praindoeuropejski. Jest to przypuszczalnie jedno z najstarszych bóstw europejskich[7]. Odpowiednikiem Hestii w mitologii rzymskiej jest Westa[2].
Hestia należała do bogów olimpijskich. Była ona najłagodniejszym z bogów i nigdy nie brała udziału w ich sporach[5]. Nigdy nie schodziła także na Ziemię (cały czas pozostawała na Olimpie)[3]. Była najstarszą z córek i to ją, jako pierwszą, połknął Kronos[5]. Według niektórych źródeł oddała swoje miejsce na OlimpieDionizosowi, ponieważ chciała opiekować się świętym ogniem na Ziemi[7].
Imieniem bogini została nazwana jedna z planetoid – (46) Hestia[8].
Jej atrybutami była pochodnia, ognisko, płomień[2].
Hestia nie potrzebowała świątyń, jej świątynią był każdy dom, a ołtarzem ognisko domowe[4][5].
Jeśli już postawiono jej pomnik przedstawiana była w pozycji stojącej lub siedzącej jako poważna matrona, spokojna, o łagodnym spojrzeniu[4].
