Grób Henryka i Ireny Jaźnickich na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie
Piłkarzem Polonii był trzykrotnie. Jej barw bronił w latach 1938–1939, 1945 oraz 1947–1952. W lidze strzelił 34 bramki. W czasie wojny był więźniem obozów koncentracyjnych.
W 1937 roku w Warszawie zdobył z siatkarzami Polonii Warszawa mistrzostwo Polski, a w 1938 roku brązowy medal w Łodzi.
W reprezentacji Polski zagrał tylko raz. 27 sierpnia 1939 Polska wygrała 4:2 z Węgrami w meczu towarzyskim. Było to ostatnie przedwojenne spotkanie Polaków.
W czasie II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej, został złapany przez Niemców, był więźniem na Pawiaku w Warszawie, później przenoszony do Sachsenhausen (KL) i Mauthausen-Gusen. Po wojnie wrócił do Polski i kontynuował karierę. Uprawiał nie tylko piłkę nożną – grał w siatkówkę (3-krotny mistrz Polski), koszykówkę (1947, mistrz Polski oraz reprezentant kraju na ME w 1947) i piłkę ręczną (1947, wicemistrz Polski).
