Urodził się 27 sierpnia 1922 w Poznaniu[1] w rodzinie kołodzieja Ignacego Czapczyka (ur. 1893) i jego żony Heleny z domu Kaczmarek (ur. 1894)[2]. Treningi piłkarskie rozpoczął w klubie HCP Poznań (1935–1939), występując pod pseudonimem „Henczyk”[1].
Rozpoczął studia ekonomiczne w Antwerpii, ale zdecydował się na powrót do Polski w 1946. Został zawodnikiem Warty Poznań (1946–1948) i z tym klubem świętował największe sukcesy – wicemistrzostwo (1946) i mistrzostwo Polski (1947), pełniąc rolę kapitana. W latach 1949–1953 reprezentował barwy Lecha Poznań, wystąpił w 77 meczach i strzelił 14 bramek. Występował na boisku, jako napastnik (pseudonim boiskowy „Ciapa”), był środkowym w znanym tercecie napastników Lecha „A-B-C” (z Teodorem Aniołą i Edmundem Białasem); uchodził za najlepiej wyszkolonego technicznie z tej trójki. Występował w kadrze narodowej „B”.
