Jej ojciec był lekarzem okulistą. Od dzieciństwa marzyła o lataniu; początkowo chciała być „latającym lekarzem” w Afryce. Zawsze po szkole jechała rowerem na lotnisko w Jeżowie Sudeckim koło Jeleniej Góry, gdzie uczyła się w szkole szybowcowej Wolfa Hirtha. W 1931, po otrzymaniu matury, uczęszczała do „Szkoły Kolonialnej dla Kobiet” w Rendsburgu. Od 1932 studiowała medycynę w Berlinie i Kilonii. W tym samym roku otrzymała licencję pilota po ukończeniu nauki w szkole lotniczej na lotnisku Berlin-Staaken i jeszcze tego samego roku ustanowiła rekord długości lotu dla kobiet (5,5 godziny w powietrzu)[2].
W roku 1933 została nauczycielką lotnictwa w szkole lotniczej na Kaltes Feld koło Schwäbisch Gmünd. W latach 1933–1934 uczestniczyła w wyprawie badawczej do Brazylii i Argentyny. Po powrocie do Niemiec ustanowiła w 1936 kolejny rekord długości lotu dla kobiet (305 km).
W 1934 porzuciła studia i poświęciła się całkowicie lotniczej pasji, a decyzję tę przyśpieszyła propozycja podjęcia pracy w charakterze pilota doświadczalnego w Niemieckim Szybowcowym Instytucie Badawczym, którą przyjęła. Odtąd oblatywała wszystkie nowe konstrukcje szybowcowe powstające w Niemczech.
Została znanym pilotem śmigłowców, w tym np. Fw 61, na którym w 1938 wykonała liczący się przelot z Berlina do Bremy (229 km) i jako pierwsza kobieta w historii lot wewnątrz budynku – w Deutschlandhalle w Berlinie.
Adolf Hitler dekoruje Hannę Reitsch Krzyżem Żelaznym II Klasy, w środku dowódca Luftwaffe Hermann Göring; marzec 1941
Jej sukcesy sportowe i popularność, sprawiły, że stała się wielką gwiazdą nazistowskiej propagandy, chętnie wcielając się w nową rolę[3].
Miała poważny wypadek podczas jednego z oblotów rakietowego myśliwca Messerschmitt Me 163, gdy podczas startu nie odczepił się od samolotu wózek z kołami podwozia – lądowała kapotując i doznając licznych obrażeń. Do latania wróciła po 10 miesiącach leczenia i rehabilitacji.
Wraz z innymi pilotami testowymi, wykryła przyczyny niepowodzeń podczas prób z bronią V1 – odbywając loty w miniaturowej, stworzonej do badań kabinie, wewnątrz latającej bomby V1[2].
Zimą 1943/44 r. uczestniczyła w opracowaniu planu wykorzystania oddziału pilotów-samobójców wzorujących się na japońskich (kamikaze), do ataków na cele alianckie. Propozycja ta, przedstawiona Hitlerowi w Obersalzbergu w lutym 1944 po uroczystości wręczenia Krzyża Żelaznego, nie znalazła jednak jego uznania.
Wielokrotnie odnosiła rany w czasie lotów testowych. Za zasługi dla lotnictwa wojskowego odznaczona została Krzyżem Żelaznym II (w marcu 1941) i I Klasy (28 lutego 1944) oraz Złotą Odznaką Pilota-Obserwatora z Brylantami.
Pod koniec wojny jej przełożony Robert von Greim otrzymał rozkaz przybycia do oblężonego przez Armię Czerwoną Berlina i dotarł tam samolotem wraz z Reitsch z dnia 26 kwietnia 1945. Usiłowała tam namówić Adolfa Hitlera do ucieczki, ale odmówił. Z wielkim trudem udało jej się wylecieć z Berlina i w maju trafiła do amerykańskiej niewoli, gdzie przebywała 15 miesięcy[2].
Przez kilka lat po wojnie obywateli niemieckich obowiązywał zakaz latania samolotami. Dopiero w 1952 Reitsch wzięła udział (jako jedyna kobieta) w lotniczych mistrzostwach świata w Hiszpanii, gdzie zajęła 3 miejsce. Od roku 1954 pracowała jako pilot testowy w Darmstadt, a w roku 1959 wyjechała do Indii, aby w ramach programu rządowego rozbudować lotnictwo transportowe. W 1961 odwiedziła Biały Dom na zaproszenie prezydenta Johna F. Kennedy’ego. Od 1962 do 1966 roku w Ghanie wybudowała i prowadziła szkołę szybowcową. W latach 70. XX w. zdobyła wiele rekordów lotniczych[2].
(niem.) Rolf Italiaander, Drei deutsche Fliegerinnen: Elly Beinhorn, Thea Rasche, Hanna Reitsch; 3 Lebensbilder. Berlin: G. Weise, 1940.
(niem.) Robert H. Drechsler, Hanna Reitsch. Des Ikarus’ deutsche Schwester. Dokumentation. Wien: Verein zur Förderung Volkstreuen Schrifttums in Österreich, 1980.
Jerzy Gotowała, Andrzej Przedpełski, 100 lotników stulecia, Bellona Dom Wydawniczy, Warszawa 2003, s. 144–145, ISBN 83-11-09551-5.
(ang.) Dennis Piszkiewicz, From Nazi test pilot to Hitler’s bunker. The fantastic flights of Hanna Reitsch. Westport, Connecticut; London: Praeger, 1997.
Robert S. Wistrich, Kto był kim w III Rzeszy. Leksykon, Wydawnictwo Znak, Warszawa 1997, ISBN 83-7006-744-1.
