Guillaume Dufay, także Guillaume Du Fay (ur. ok. 1400 w Cambrai (lub okolicy), zm. 27 listopada[1] 1474 w Cambrai) – franko-flamandzki kompozytor okresu średniowiecza i renesansu.
Związany z dworem w Cambrai oraz dworem papieskim. Był również duchownym i bakałarzem prawa kanonicznego. Jest centralną postacią szkoły burgundzkiej i w związku z tym jednym z najbardziej wpływowych kompozytorów XV-wiecznych.
Dufay pozostawił po sobie ok. 220 kompozycji (80 motetów, 35 części i 8 cyklów mszalnych oraz 2 magnificaty), zachowanych w 50 XVI- i XVII-wiecznych rękopisach. Tworzył przede wszystkim utwory religijne – msze i motety. Muzyka świecka Dufaya (pieśni i ballady) nawiązuje do francuskich kompozycji okresu Ars nova.
Dokonał syntezy stylów: francuskiego, włoskiego i angielskiego. Był głównym przedstawicielem techniki fauxbourdon, bywa także uważany za jej twórcę.
Jednym z najsławniejszych dzieł Dufaya jest motet skomponowany z okazji konsekracji katedry Santa Maria del Fiore we Florencji, Nuper rosarum flores. Formę motetu być może wzorował na proporcjach architektonicznych Świątyni Salomona: 6:4:2:3. Stosunek jednostek metrycznych w kolejnych fragmentach motetu układa się w takie same proporcje. Jest to nietypowe dla epoki, bowiem stosunek dyminucji w utworach zwykle był cały czas opadający.
Przypisy
Bibliografia
- Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 2: CD część biograficzna. Kraków: PWM, 1984, s. 455–473. ISBN 83-224-0223-6. (pol.).
- Józef Chomiński, Krystyna Wilkowska-Chomińska: Historia muzyki. T. 1. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989, s. 127–132, 141–152. ISBN 83-224-0383-6. (pol.).
- The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. D. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
Linki zewnętrzne
