Od 1461 roku mieszkał w Wenecji. W 1476 roku przyjął obywatelstwoRepubliki Weneckiej[1]. Jako obywatel wenecki odbył liczne podróże na Wschód, docierając podobno nawet do Mekki[2][3]. Około 1484 roku osiadł w Anglii, zmieniając nazwisko na John Cabot.
Gdy był już doświadczonym kapitanem, został zatrudniony przez króla Henryka VII[3] dla odbycia podróży w celu znalezienia morskiej drogi do Azji. Zgodnie ze swymi przekonaniami Cabot wybrał drogę północną, w nadziei na odnalezienie domniemanego Przejścia Północno-Zachodniego. W czasie pierwszej wyprawy w 1497 roku, wraz ze swym synem Sebastiano, dopłynął do kontynentalnych brzegów Ameryki Północnej, odkrywając Nową Fundlandię i Labrador. Próba kontynuacji wyprawy na północ, została powstrzymana przez lody. Cabot nie zdołał odkryć północnej drogi morskiej, lecz wytyczył kierunek poszukiwań dla kolejnych podróżników. W czasie swej drugiej wyprawy w 1498 roku opłynął środkową część wybrzeża amerykańskiego, docierając aż do przylądka Hatteras. Zaginął w okolicach Islandii w drodze powrotnej.
Odkrycia Cabota były podstawą brytyjskich roszczeń do terenów kontynentalnych Ameryki Północnej[3][1].
Od jego nazwiska pochodzi termin kabotaż, oznaczający żeglugę przybrzeżną, często między portami tego samego państwa.
